Απολυτίκιο Αγ. Μωυσέως του Αιθίοπος - 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΩΥΣΗ, ΤΟΥ ΑΙΘΙΟΠΟΣ

Αυγ 28 , 2017 από Despina

Βίος Αγίου Μωυσή του Αιθίοψ
Ο Άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας εορτάζει στις 28 Αυγούστου
Ο μακάριος Μωυσής είναι ένας από τους μεγάλους Οσίους πατέρες της Εκκλησίας μας. Αυτός γεννήθηκε στην Αιθιοπία και όπως είναι φυσικό, το σώμα του ήταν μαύρο, 
λόγω της καταγωγής του.

Ήταν λήσταρχος
Ο Μωυσής αυτός και στην ψυχή ήταν μαύρος. Είχε κακούργα ένστικτα. Δυστυχώς δεν είχε γνωρίσει τον Χριστό νωρίς. Ήταν αλλόφυλος και κακότροπος 
άνθρωπος. Υπηρετούσε ως δούλος ένα πλούσιο άρχοντα. Κατόπιν τον έδιωξε ο άρχοντας για την πολλή κακία του και τις ληστρικές του πράξεις. Δεν μπορούσε να τον υποφέρει. 
Ζούσε, λοιπόν, ο Μωυσής τον ληστρικό βίο. Σαν ληστής λήστευε και φόνευε οποιονδήποτε, χωρίς να υπάρχει αιτία. 

Μετανοεί και γίνεται ασκητής
Αυτός, λοιπόν, ο ληστής κατανύχθηκε από ένα περιστατικό, το οποίον συνέβη εις αυτόν, από την θεία Πρόνοια. Και όχι μόνον πίστεψε με το περιστατικό αυτό, αλλά και βαπτίστηκε. 
Ακόμη και Μοναχός έγινε για να καταπολέμηση τον διάβολο πού προηγουμένως τον κυρίευε. Αποφάσισε να αφιερωθεί στο Θεό για να σώσει την ψυχή του.
Γι αυτό έφυγε από τον κόσμο και την σύγχυση. Μίσησε πια την αμαρτία. Με σταθερή απόφαση αφιερώθηκε στον Θεό ολοψύχως. Απαρνήθηκε τους φίλους, τους συγγενείς του, τα 
χρήματα και όλες τις απολαύσεις του κόσμου τούτου. Επήγε αμέσως στην Σκήτη των μοναχών. Ζητούσε τόπο ήσυχο και απάτητο. Ήθελε ησυχία για να κλάψει τις αμαρτίες του και 
να προσευχηθεί για την σωτηρία του. Βρήκε μια σπηλιά μέσα σ’ έναν έρημο τόπο. Εκεί έμεινε για να αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της πίστεως. 
Τι τον χρειάζεσαι τέτοιο ανόητο
Κάποτε θέλησε ένας μεγάλος Άρχοντας να συνομιλήσει με τον Άγιο και να λάβει την ευλογία του. Πήρε λοιπόν, τους δούλους και υπηκόους του για να τον υπηρετούν. Ανέβηκε στο 
άλογο του και ξεκίνησε για τη Σκήτη. Έφθασε στο Κυριακό, το Κεντρικό Μοναστήρι. Προσκύνησε και άφησε δώρα μεγαλοπρεπή για τους πατέρες. Μετά τους ερώτησε με μεγάλο 
ενδιαφέρον, πού είναι ο Μωυσής. Οι πατέρες του έδειξαν το δρόμο. Μετέβαινε λοιπόν χαίρων να βρει τον ποθούμενο Άγιο.

Αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας – «Στις μέρες εκείνες θα βασιλεύει το μίσος και η διχόνοια…»

Ο Άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας εορτάζει στις 28 Αυγούστου.
Ο μακάριος Μωυσής είναι ένας από τους μεγάλους Οσίους πατέρες της Εκκλησίας μας.
Αυτός γεννήθηκε στην Αιθιοπία και όπως είναι φυσικό, το σώμα του ήταν μαύρο,
λόγω της καταγωγής του.
Μεταξύ των άλλων είχε πει για τους μοναχούς των έσχατων καιρών:
«Οι μοναχοί θα περπατούν ανάμεσα στους θορύβους και στις ταραχές, εσκοτισμένοι, ανωφελείς και ράθυμοι, μη επιμελούμενοι την αρετή, υποδουλωμένοι στα πάθη της αμαρτίας και θα συναναστρέφονται μέσα στις πόλεις χωρίς φόβο θεού, με λαιμαργία και οινοποσία…
Στις μέρες εκείνες θα βασιλεύει το μίσος και η διχόνοια στα κοινόβια μοναστήρια. Θα χει-ροτονούνται ηγούμενοι και ποιμένες των μοναχών, άνθρωποι αδόκιμοι, μη διακρίνοντες την δεξιάν οδό από την αριστερά και πολλοί μοναχοί θα απορρίψουν το σχήμα για να παντρευτούν».

Άγιος Μωυσής ο Ούγγρος, ο ελεύθερος σκλάβος, που αρνήθηκε να γίνει σεξουαλικός σκλάβος...

Ο άγιος Μωυσής ο Ούγγρος ήταν στρατιώτης του αγίου Ρώσου πρίγκιπα  Μπόρις, που δολοφονήθηκε το 1015 μ.Χ. από τον αδελφό του Σβιατοπόλκο. Πρόκειται για την πρώτη γενιά Ρώσων ορθόδοξων χριστιανών.
Ο άγιος Μωυσής, που ήταν άντρας εξαιρετικής σωματικής ομορφιάς, μετά από διάφορες περιπέτειες αιχμαλωτίστηκε και πουλήθηκε σκλάβος μακριά από την πατρίδα του, σε μια νέα και όμορφη αρχόντισσα που προσπάθησε να τον εξαναγκάσει να έχει ερωτικές σχέσεις μαζί της.
Ο άγιος, που ακόμη και ως δούλος ζούσε μια ασκητική πνευματική ζωή, αρνήθηκε σταθερά, ακόμη και στις πιέσεις της να γίνει σύζυγός της, και προτίμησε να υποστεί μακροχρόνια βασανιστήρια παρά να προδώσει τις ηθικές αρχές του. Σ' αυτή την κατάσταση, έφυγε από την επίγεια ζωή το 1043 μ.Χ.
Το σώμα του ενταφιάστηκε στο σπουδαίο μοναστήρι της Λαύρας του Κιέβου και έχει λάβει από το Θεό το χάρισμα να βοηθάει τους ανθρώπους στον αγώνα τους κατά των σαρκικών παθών. Γιορτάζει στις 26 Ιουλίου, μαζί με την αγία μεγαλομάρτυρα Παρασκευή και άλλους αγίους.

απόλυτη μεταστροφή που προκάλεσε τον θαυμασμό Όσιος Μωυσής, ο Αιθίοπας: Ο ληστής που έγινε άγιος

Της Ελένης Χριστοδουλοπούλου



Είναι ένας από τους σημαντικότερους οσίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Αν και είχε ιδιαίτερα κακό παρελθόν, κατόρθωσε να ανακαλύψει την αλήθεια της χριστιανοσύνης και μάλιστα να αναγνωριστεί ως άγιος.

Ο Όσιος Μωυσής γεννήθηκε στην Αιθιοπία και ζούσε εκεί δουλεύοντας ως δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία της γέννησης και του θανάτου του. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, δεν πίστευε στον Χριστό και ήταν πραγματικά πολύ «κακός άνθρωπος». Συνεχώς έκλεβε τον κτηματία και του προκαλούσε πολλά προβλήματα, με αποτέλεσμα να τον αναγκάσει να τον διώξει από τη δουλειά. Mη έχοντας πλέον δουλειά, έγινε αρχηγός συμμορίας ληστών και συνέχισε να διαπράττει εγκλήματα χειρότερα από τα προηγούμενα. Είχε φτάσει σε σημείο ακόμα να σκοτώνει ανθρώπους για να τους ληστεύει. Τα όργανα της εξουσίας της περιοχής τον καταζητούσαν αρκετό καιρό και αυτός μαζί με τη συμμορία του αναγκάστηκε να φύγει για να γλυτώσει από τη σύλληψη.



Η μεγάλη αλλαγή

Κατευθύνθηκε, λοιπόν, στην έρημο, όπου εκείνη την περίοδο ζούσαν πολλοί ασκητές. Συναναστρεφόμενος αυτούς, άρχισε σιγά-σιγά να αλλάζει και να ηρεμεί. Πίστεψε στη δύναμη της μετάνοιας και ζήτησε τη συγχώρεσή τους, για να λυτρωθεί. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα βαπτίστηκε και ήταν πλέον έτοιμος να περάσει από την παρανομία στην ασκητική. Σύμφωνα με όσα στοιχεία έχουν διασωθεί για τον βίο και τη δράση του, μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του μετάνιωνε και έκλαιγε συνεχώς για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει στο παρελθόν. Θεωρούσε τον εαυτό του «κατώτερο από όλους τους άλλους ανθρώπους, αλλά και από ολόκληρη την κτίση».

Πολλά περιστατικά από την καθημερινή του ζωή ως ασκητή έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και δείχνουν πόσο είχε αλλάξει ο χαρακτήρας του. Κάποτε, μπήκαν στη σπηλιά του 4 ληστές, οι οποίοι τύχαινε να είναι παλιοί συνεργάτες του. Μόλις τον είδαν μέσα, σάστισαν. Το ίδιο και αυτός. Τότε, τους πήρε, τους έδεσε και τους οδήγησε στη συνάθροιση των γερόντων λέγοντας: «Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπο». Οι ληστές, ακούγοντας αυτά τα λόγια, παραδέχτηκαν τις πράξεις τους, μετανόησαν και έγιναν και αυτοί μοναχοί!

Από ληστής … Άγιος!

Πόσοι και πόσοι πρώην μεγάλοι αμαρτωλοί και εγκληματίες δεν έγιναν με την μετάνοια και την ταπείνωσή τους, χάρη στο έλεος και την ευσπλαχνία του πανάγαθου επουράνιου Πατέρα μας, μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας μας!

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο όσιος Μωυσής ο Αιθίωψ. Η μεταστροφή του, από τον δρόμο του εγκλήματος στον δρόμο της αρετής, μπορεί να παρηγορήσει τον κάθε σύγχρονο μεγάλο αμαρτωλό που διστάζει στη σκέψη αν ο Θεός μπορεί να τον συγχωρήσει και να τον δεχτεί και πάλι στην αγκαλιά Του σαν παιδί Του.

****

Θαύμασα, γράφει ο Παλλάδιος, κι έμεινα πολλή ώρα εκστατικός, όταν μου διηγήθηκαν πως ο περίφημος ασκητής της Αφρικανικής ερήμου, Μωυσής ο Αιθίωψ, μεταστράφηκε από λήσταρχος κι έγινε αγιότατος μοναχός. Αυτή είναι παρακάτω με συντομία η παραδειγματική του ιστορία.

"Γέννημα και θρέμμα της Μαύρης Ηπείρου ο Μωυσής, ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Σκληρός και δύστροπος στο χαρακτήρα, αναστάτωνε καθημερινώς το σπιτικό του αφέντη του, φιλονικώντας με τους άλλους δούλους. Κατάντησε αφόρητος. Στο τέλος εκείνος τον βαρέθηκε και τον πέταξε στο δρόμο.Ο Μωυσής τότε βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία. Με την τεράστια σωματική του δύναμη γρήγορα επιβλήθηκε στους άλλους ληστές κι έγινε αρχηγός τους. Χαρακτηριστικό της ωμότητάς του είναι και τούτο το ακόλουθο:

Κάποτε απέτυχε σε μια από τις παράνομες νυχτερινές επιδρομές τους από τα άγρια γαυγίσματα των σκυλιών ενός κοπαδιού, που έβοσκε εκεί γύρω. Τόσο πολύ οργίστηκε γι’ αυτό, που έβγαλε αμέσως την απόφαση να σφάξει τον τσοπάνη. Έπρεπε όμως να περάσει στην απέραντη όχθη του Νείλου για να φθάσει στην καλύβα του. Όρμησε μέσα στα νερά που είχαν αρχίσει να φουσκώνουν και δυσκόλευαν το πέρασμα. Ο Μωυσής έδεσε στο κεφάλι του τα ρούχα του, κράτησε με τα δόντια του το μεγάλο δίστομο μαχαίρι του, που έφερνε παντού τον όλεθρο και κολυμπώντας πέρασε. Στο μεταξύ όμως ο τσοπάνης εξαφανίστηκε για να σώσει τη ζωή του. Ο λήσταρχος που έχασε τα ίχνη του, έπεσε με πρωτάκουστη μανία μέσα στο έρημο κοπάδι και για εκδίκηση έσφαξε όσα πρόβατα βρεθήκανε μπροστά του. Σαν χόρτασε το μάτι του από αίμα, έδεσε μεταξύ τους από τις ουρές τέσσερα από τα καλύτερα κριάρια, τα φορτώθηκε στον ώμο και πέρασε πάλι κολυμπώντας τον Νείλο. Ύστερα έψησε τα κριάρια, έφαγε τα καλύτερα κρέατα, ήπιε εικοσιπέντε λίτρες κρασί που είχε φυλαγμένο, περπάτησε πενήντα μίλια χωρίς διακοπή κι έφτασε στο κρησφύγετό του.

Κάποτε όμως το ανθρωπόμορφο αυτό θεριό, κυνηγημένο από την εξουσία για ένα σωρό εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθιά στην έρημο, όπου ζούσαν τότε οι πιο ονομαστοί από τους Αιγυπτίους Αναχωρητές. Η συναναστροφή με τους αγίους, η κατανόηση και η στοργή που του έδειξαν, ημέρεψαν σιγά-σιγά τα βάρβαρα ένστικτά του. Κι ο Θεός που δεν θέλει τον θάνατο, αλλά την επιστροφή του αμαρτωλού, επεσκίασε την ψυχή του με τη Χάρη Του. Ο μαύρος αγριάνθρωπος ένιωσε να μαλακώνει η καρδιά του, μετανόησε και ζήτησε τη λύτρωση.

Ποιος ξέρει, αν το κολοσσιαίο αυτό έργο της Χάριτος, δεν το παρακίνησε η ταπεινή προσευχή κάποιου αφανούς Αγίου; Η αλλαγή του ήταν ριζική. Πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι μπορούσε ακόμη να προβλέψει κι ο πιο ευφάνταστος νους, ο Μωυσής έφτασε στα μέτρα των πιο μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Έγινε πρότυπο της Αρετής και της Αγιότητας. Ζωντανό παράδειγμα για τους δύσκολους χαρακτήρες, που επιθυμούν να στρώσουν, να γίνουν εύπλαστο ζυμάρι, για να τυπώσει πάνω τους τη σφραγίδα του ο Πλαστουργός.

Κάποτε τέσσερις ληστές, παλιοί σύντροφοι του Αιθίοπα, μπήκαν να ληστέψουν την καλογερική καλύβα του χωρίς να φαντάζονται ποιον μπορούν να βρουν μέσα. Σαν τον είδαν, κυριολεκτικά σαστίσανε. Εκείνος με μεγάλη ευκολία τους έπιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στη συνάθροιση των Γερόντων.

- Τι προστάζετε να κάνω τους ανθρώπους αυτούς που ήρθαν να με ληστέψουν; ρώτησε. Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπο.
Οι Πατέρες τον συμβούλεψαν να τους λύσει και να τους αφήσει να φύγουν ανενόχλητοι.
Εκείνοι όμως δεν θέλησαν πια να φύγουν!
Τους συγκλόνισε το παράδειγμα του πρώην αρχηγού τους. Έμειναν κοντά του για να βρουν κι αυτοί τον ίσιο δρόμο.

Ο Μωυσής ο Αιθίοψ που αξιώθηκε να χειροτονηθεί και Πρεσβύτερος για την μεγάλη αρετή του, όταν έφυγε από τον κόσμο, λένε πως άφησε περίπου εβδομήντα μαθητές.
Η Ορθόδοξη εκκλησία τον κατέταξε μεταξύ των Οσίων της και τιμά τη μνήμη του στις 28 Αυγούστου!

Αρχιμανδρίτου Ελπιδίου Βαγιαννάκη
Ιστορίες Μετανοίας
Εκδόσεις "ΦΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ"

Πνευματικοί πατέρες Ware Καλλίστου, Επισκόπου Διοκλείας, Ο Ορθόδοξος Δρόμος,

εκδ. Ίδρυμα Γουλανδρή- Χορν, Αθήνα 1984,σελ. 111-115

Στην Ορθόδοξη παράδοση η άμεση δράση του παρακλήτου μέσα στη Χριστιανική κοινότητα είν' εντυπωσιακά φανερή σε δύο «πνευματοφόρες» μορφές· τούς γέροντες ή πνευματικούς πατέρες και τους δια Χριστόν σαλούς.

Ο γέροντας, γνωστός στα ελληνικά ως «γέρων» και στα ρωσικά ως «στάρετς» δεν είναι ανάγκη να είναι οπωσδήποτε ηλικιωμένος, αλλά να είναι σοφός ως προς την εμπειρία του για την θεία αλήθεια και ευλογημένος με την χάρη της «πνευματικής πατρότητας», με το χάρισμα να καθοδηγεί άλλους στην Οδό. Αυτό που προσφέρει στα πνευματικά του παιδιά δεν είναι κυρίως ηθικές οδηγίες ή ένας κανόνας ζωής, αλλά μία προσωπική σχέση. «Ένας στάρετς», λέει ο Dostoevsky, « είν ' αυτός που παίρνει τη ψυχή σου, τη θέλησή σου μέσα στη δική του ψυχή και θέληση». Οι μαθητές του π. Ζαχαρία συνήθιζαν να λένε γι' αυτόν: «Ήταν σαν να κρατούσε τις καρδιές μας μέσα στα χέρια του».

Ο στάρετς είναι ο άνθρωπος της εσωτερικής ησυχίας που δίπλα του μπορούν χιλιάδες να βρουν σωτηρία. Το ’γιο Πνεύμα του έχει δώσει, σαν καρπό της προσευχής του και της άρνησης του εαυτού του, το δώρο της διόρασης ή διάκρισης που τον κάνει ικανό να διαβάζει τα μυστικά στις καρδιές των ανθρώπων· κι έτσι απαντάει, όχι μόνο στις ερωτήσεις που οι άλλοι του θέτουν, αλλά επίσης στις ερωτήσεις- συχνά πολύ πιο θεμελιώδεις- που ούτε καν είχαν σκεφτεί να ρωτήσουν. Σε συνδυασμό με το δώρο της διόρασης έχει και το δώρο της πνευματικής θεραπείας, τη δύναμη ν' αποκαθιστά τις ψυχές των ανθρώπων και μερικές φορές και τα σώματά τους. Αυτή την πνευματική θεραπεία την παρέχει όχι μόνο με τα συμβουλευτικά του λόγια αλλά και με την σιωπή του και με την ίδια την παρουσία του. Όσο σημαντική μπορεί να είναι η συμβουλή του, πολύ πιο σημαντική είναι η μεσολαβητική του προσευχή. Ολοκληρώνει τα παιδιά του με το να προσεύχεται διαρκώς γι' αυτά, με το να δέχεται τις χαρές και τις λύπες τους σαν να ήταν δικές του, με το να παίρνει στους ώμους του το φορτίο της ενοχής τους ή της ανησυχίας τους. Κανείς δεν μπορεί να είναι στάρετς, αν δεν προσεύχεται επίμονα για τους άλλους.

ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ Η ΜΑΣ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ

ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ Η ΜΑΣ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΥΜΕ. ΟΙ ΤΕΛΕΙΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΝΟΧΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥΣ.
Από το βίο του αγίου Παχωμίου
ΑΝ πληροφορήθηκε τα (κατορθώματα) του Παχωμίου ο σαρκικός αδελφός του Ιωάννης, ήρθε και τον αναζητούσε στα μέρη εκείνα, (οπού ασκήτευε). και όταν τον αντάμωσε, τον ασπάστηκε με μεγάλη χαρά, γιατί, από τότε πού βαπτίστηκε και ακολούθησε το Χριστό και διάλεξε τον μοναχικό βίο, δεν είχε επισκεφθεί ούτε μια φορά τους συγγενείς του. Επειδή τώρα και ο Ιωάννης είχε τάξει τον ίδιο σκοπό με τον Παχώμιο, έμειναν κι οι δυο μαζί, μελετώντας συνεχώς το νόμο του Θεού και αδιαφορώντας εντελώς για όλα τα επίγεια.
Έπειτα, έχοντας στο νου του ο Παχώμιος την υπόσχεση πού του δόθηκε (από το Θεό) μέσω του αγγέλου για τις αναρίθμητες ψυχές πού θα σώζονταν άπ’ αυτόν, άρχισε μαζί με τον αδελφό του να επεκτείνει οικοδομικά τη μονή, για να δεχθεί εκείνους πού θα ήθελαν ν’ απαρνηθούν τον (κοσμικό) βίο και ν’ αφιερωθούν στο Θεό. Καθώς λοιπόν έχτιζαν, ο Παχώμιος, σύμφωνα μ’ εκείνο το σκοπό πού είχε, ήθελε ν’ απλωθεί σε μεγαλύτερη έκταση, και γι’ αυτό έκανε πιο ευρύχωρο τον περίβολο του κτιρίου. Ό Ιωάννης όμως, πού είχε στο νου του τον άναχωρητικό βίο, ήθελε να γίνει το συγκρότημα πιο μικρό. Επειδή μάλιστα ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία, είπε αγανακτισμένος στον Παχώμιο.

Γράφει ὁ ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κωτσόπουλος, Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Προφήτη Ἠλἰα Παγκρατίου

 

ΜΕΡΟΣ Α’

Ὅταν πίσω ἀπό ὅλα τά πρόσωπα καί τά πράγματα δέν βλέπεις τόν Θεό, γίνονται ὅλα εἴδωλα, θεοποιοῦνται, λατρεύονται, προσκολλᾶσαι μανιακά σέ αὐτά καί στό τέλος σέ πληγώνουν, σέ παγώνουν, σέ πλακώνουν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει σχετικά: «πᾶν ὅ,τι ἐάν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε, ὡς τῷ Κυρίῳ καί οὐκ ἀνθρώποις» (Κολ. γ΄ 23). Ὁ Θεός δέν λυπᾶται νά γκρεμίσει τά εἴδωλα, ὅσο μεγάλα κι ἄν εἶναι, ὅσο ἱερά –πού ὅμως ἀποϊεροποιοῦνται ἀπό τήν κακή χρήση τους. Ὅπως τότε, πού ἰσοπέδωσε τό ναό τοῦ Σολωμόντα, ὁ ὁποῖος εἶχε καταστεῖ «οἶκος ἐμπορίου καί σπήλαιο ληστῶν». Ἱεροί χῶροι ἀποπνέουν ἁγιότητα καί ὅταν τή χάσουν καί ἀλλοιωθοῦν ὑπόκεινται στούς «νόμους» τῆς φθορᾶς. Ὅμως ἡ ἁγιότητα εἶναι ἄφθαρτη, ἁγιοπνευματική κατάσταση, νικᾶ τό χρόνο, καί ἔτσι βλέπουμε ἁγιασμένα μοναστήρια, ταπεινές ἀσκητικές σπηλιές, ὅπου χαριτώθηκαν μέσα σέ αὐτά μοναχοί ἐξαϋλωμένοι, νά ξεπερνοῦν τή φθορά τοῦ χρόνου, ὅπως ἐκεῖνο τό ταπεινό ἐκκλησάκι, ἡ Ἁγία Θεοδώρα Βάστας, στήν Ἀρκαδία τῆς Πελοποννήσου, τό ὁποῖο στέκει γιά αἰῶνες ἀναλλοίωτο, ἐνῶ στή μικρή σκεπή του ὀρθώνονται ἀγέρωχα δεκαεπτά θεόρατα δέντρα. Θαῦμα ἀληθινό τῆς δημιουργίας. «Ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις», καί ὄντως, γιά νά θυμίζει τό ἅγιο μαρτύριο τῆς ἁγίας.
Ἀντίθετα, μεγάλα παλάτια καί ἀνάκτορα βασιλέων ἀνά τόν κόσμο καί πολύ μεγάλων πολιτισμῶν σωριάστηκαν καί χάθηκαν. Ἔτσι ἡ Ἁγία Σοφία σκανδαλωδῶς μένει γιά νά κηρύττει, μέσα ἀπό τά πανέμορφα ψηφιδωτά της, Χριστό καί Ὀρθοδοξία στήν καρδιά τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐνῶ τά αὐτοκρατορικά της ἀνάκτορα καί ὁ ἱππόδρομος χάθηκαν ὁλικά. Καί στή Ρώμη τό Κολοσσαῖο, ποτισμένο ἀπό τά αἵματα τῶν ἁγίων καί ἡρώων τῆς πίστεως, στέκει νά μαρτυρεῖ ἁγιότητα, ἐνῶ οἱ ρωμαϊκές αὐλές καί τά χλιδάτα σαλόνια τῶν παρανοϊκῶν αὐτοκρατόρων, κεῖνται χαμένα κάτω ἀπό τό χῶμα, ἀνύπαρκτα πλέον μετά ἀπό τόσους αἰῶνες.
Ὁ ἠθικός νόμος πού ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο. Ὁ νόμος τῆς ἀγάπης. Ὁ μόνος ἀήττητος σύμμαχος. Αὐτός πού δίνει ζωή σέ ὅλη τή δημιουργία, πού ὀμορφαίνει τίς σχέσεις, πού γράφει φωτεινή ἱστορία, πού γεννᾶ ἥρωες καί ἁγίους, πού ὑποτάσσει ὅλο τό σύμπαν στούς ἐραστές αὐτοῦ.
Ἦταν Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅταν πῆγα νά λειτουργήσω σέ μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἤμουν πολύ στενοχωρημένος καί ἐν ἀγωνία ἐπερχόμενων θλιβερῶν γεγονότων, λόγω ὑπερβαλλούσης καλοσύνης –κατά ἄλλους, μπουνταλοσύνης– καθώς ἔβαζα τό κεφάλι μου στόν ντορβά γιά νά προστατέψω κάποιον πού πιστεύω πώς ἀδικεῖται οἰκονομικά. Ἔτσι θά ἔπρεπε μετά ἀπό δύο ἡμέρες νά ἐμφανιστῶ ἐνώπιον τοῦ ἀνακριτῆ γιά θέματα μισθοδοτικά, σέ ἵδρυμα πού εἶμαι νόμιμος ἐκπρόσωπος. Μέ τό πέρας ὅμως τῆς Θείας Λειτουργίας μέ περίμενε μιά εὐχάριστη ἔκπληξη. Τήν εἰκόνα στή λιτανεία τήν κρατοῦσε ὁ γνωστός μου ἀπό παλιά εἰσαγγελέας, ἄνθρωπος μέ φόβο Θεοῦ καί ἀσυμβίβαστος μέ τό ἄδικο.

Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης - Ἀναζητώντας ἕνα σύγχρονο ὀρθόδοξο λόγο Πρὸς μίαν ἀναδιατύπωση τοῦ λόγου τῆς παραδόσεως

Εἰσήγηση καὶ συζήτηση ἀπὸ τὴν 6η νεανικὴ συνάντηση γνωριμίας καὶ ἐπικοινωνίας,
ποὺ διοργάνωσε ὁ Νεανικὸς Ἐπιμορφωτικὸς Ὅμιλος Σύρου(1), στὴ Ζίτσα Ἰωαννίνων
στὶς 21-26 Ἰουλίου 1991, ὑπὸ τὸν γενικότερο τίτλο «Ἀναζητώντας τὴν ταυτότητά μας»(2)

---

Νομίζω ὅτι ἐὰν δὲν ἔλεγα τίποτα, θὰ φανταζόσασταν καὶ θὰ ξέρατε αὐτὰ ποὺ ἤθελα νὰ πῶ. Ἀλλὰ ἐπειδὴ πρέπει κάτι νὰ πῶ, τὸ κάνω.
Κατ᾿ ἀρχήν, νὰ ξεκαθαρίσω ὅτι δὲν εἶμαι καθόλου προετοιμασμένος, δὲν ξέρω τί νὰ πῶ. Ἡ παραμονὴ μαζί σας γιὰ δυὸ μέρες ἤτανε πολὺ θετική. Μοῦ ἄρεσαν πολλὰ πράγματα, κυρίως ὅμως οἱ παρουσιάσεις τῶν ὁμάδων ποὺ μετέχουν. Ἰδιαίτερα, αὐτοὶ ποὺ εἶπαν ὅτι ὅταν παίζουν συνήθως ἀποτυχαίνουν. Καὶ ἐπίσης ἡ κοπελιὰ ποὺ εἶπε ὅτι «δὲν νομίζουμε ὅτι ἔχουμε ἀποστολὴ νὰ σώσουμε τὸν κόσμο, ἁπλῶς στὴ συντροφιά μας προσπαθοῦμε νὰ βοηθήσουμε κάθε παιδὶ νὰ προχωρήσει σὲ μία προσωπικὴ συνάντηση μὲ τὸ Χριστὸ καὶ ὅταν πέσουμε θέλουμε νὰ σηκωνόμαστε».
Εἴχατε δίκιο τὴν περασμένη φορά, στὴν Παναγία Σουμελᾶ (3) ὅταν ζητούσατε νὰ παίρνουν τὸ λόγο περισσότερο οἱ νέοι. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ἄκουσα τὸν κ. Βασιλειάδη(4) νὰ λέει ὅτι δὲν περιμένουμε κάτι ἀπὸ τοὺς γέρους, οὔτε ἀπὸ τοὺς μεσήλικες ἀλλὰ ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς νέους. Ἐγώ, ἐπειδὴ ἀγαπῶ τοὺς νέους καὶ δὲν θέλω νὰ τοὺς ὑποτιμῶ, θὰ ἔλεγα ὅτι δὲν περιμένουμε τίποτε ἀπὸ τοὺς νέους κατὰ τὴν ἡλικία, γιατί ἀλίμονο ἂν τυχὸν περιμέναμε κάτι ἀπὸ μία κατάσταση ποὺ σύντομα θὰ χάσουμε. Ἕνας νέος εἶναι νέος γιὰ λίγα χρόνια. Καὶ ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ εἶναι νέος στὸ διηνεκές. Θέλει νὰ ξεπεράσει τὴ βιολογία, τὸ χῶρο καὶ τὸ χρόνο. Ἔχει παράλογες ἀπαιτήσεις, ὑπεράνθρωπες, ποὺ δὲν ἱκανοποιοῦνται πουθενὰ ἀλλοῦ, παρὰ μόνο μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Γι᾿ αὐτὸ λοιπόν, ἡ αἰωνία νεότης δίδεται μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἐκεῖ παίρνει νόημα ἡ νεότης, ἡ ὥριμη ἡλικία, τὰ γηρατειὰ καὶ ὁ θάνατος. Καὶ ὁ θάνατος παρουσιάζεται ὡς πλήρωμα ζωῆς.
Ἔτσι λοιπόν, ὁ Ὀρθόδοξος λόγος εἶναι ὁ ἀνθρώπινος λόγος, ὁ θεῖος Λόγος, ὁ ἐν ἀρχῇ Λόγος, ὁ Θεὸς Λόγος «δι᾿ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν» καὶ ὁ ἔσχατος λόγος. Καὶ αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος, Θεὸς ὧν γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο Λόγο εἶναι ὁ «Λογώσας» τὴν ἀλογία ἡμῶν, Αὐτὸς ποὺ μάζεψε τὰ συντρίμματα τῶν λόγων καὶ τῆς ὑπάρξεώς μας καὶ μᾶς ἔκανε νέο ἄνθρωπο καὶ μᾶς διέστειλε καὶ μᾶς ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ γίνουμε κατὰ χάρη χώρα τοῦ ἀχωρήτου.
Ὁπότε ὁ Ὀρθόδοξος Λόγος εἶναι λόγος αἰώνιος, ἐκκωφαντικὸς καὶ ἐν σιγῇ λαλούμενος καὶ προσωπικός. Ὁ Θεὸς Λόγος δὲν ἔγινε σύστημα, ἢ θεολογία, οὔτε φιλοσοφία, ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔτσι μπορεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος προσωπικὰ νὰ γίνει Λόγος, νὰ γίνει Θεὸς καὶ νὰ ἀνακεφαλαιώσει τὸ ὅλον. Πόσοι θέλησαν νὰ σώσουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ ὁλοκληρωτικὰ συστήματα, νὰ τοὺς προσφέρουν μιὰ μαζικὴ σωτηρία; Αὐτὰ τὰ συστήματα, εἴτε θρησκευτικὰ εἴτε ὄχι, ἀποδείχθηκαν καταστροφὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Πόσοι θέλησαν νὰ καταστρέψουν καὶ νὰ κλείσουν τὸ στόμα τοῦ ἑνὸς Λόγου ὁ ὁποῖος ἀκούγεται ἐν σιγῇ; Στὸ τέλος δὲν πέτυχαν τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ ὑπογραμμίσουν τὸ ἀδιάπτωτό του ἑνὸς αὐτοῦ Λόγου. Καὶ πόσοι ἄλλοι θέλησαν νὰ σώσουν τὸ Λόγο καὶ παρουσιάστηκαν σὰν προφῆτες μανιώδεις ποὺ θὰ τὸν κηρύξουν καὶ θὰ τὸν σώσουν; Καὶ δὲν κατάφεραν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ὑπογραμμίσουν τὸ τί δὲν εἶναι ὁ Λόγος. Ἔτσι βοήθησαν πάλι τὸν Λόγο, ὁ ὁποῖος σῴζει τὸν ἄνθρωπο.

ΤΙ ΚΑΝΩ, ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ; ΜΕΤΑΤΡΕΠΩ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ο ΚΡΥΠΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ἀρχιμανδρίτου Ζαχαρία Ἱ. Μ. Τ. Προδρόμου Ἔσσεξ

.Ἡ μετατροπὴ ψυχολογικῶν καταστάσεων σὲ πνευματικὲς ἀποτελεῖ μεγάλη καλλιέργεια τοῦ μοναχισμοῦ. Καὶ ἂν δὲν μάθει ὁ μοναχὸς αὐτὴ τὴν πρακτική, δὲν θὰ κατορθώσει ποτὲ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἀληθινὰ στὴ μοναχική του κλίση, γιατί ἔρχεται συνεχῶς ἀντιμέτωπος μὲ  τέτοιου εἴδους καταστάσεις. Γιὰ παράδειγμα, ἕνας ἀδελφός μοῦ ἀπευθύνει λόγο καὶ μὲ πληγώνει. Ὑπάρχουν δύο τρόποι ἀντιδράσεως σὲ αὐτὴ τὴν ἀρνητικὴ ἐνέργεια, ἡ ὁποία τόσο πολὺ συντρίβει τὴν καρδιά.

–Ἔχω τὴ δυνατότητα νὰ ἀντιδράσω μὲ πικρία λέγοντας: «Τί ἀχάριστος ποὺ εἶναι! Πάντοτε ἤμουν εὐγενικὸς μαζί του. Προσεύχομαι καὶ ἐνδιαφέρομαι γι᾽ αὐτὸν καὶ κοίταξε πόσο ἄδικα μοῦ συμπεριφέρεται. Εἶναι κακὸς ἄνθρωπος!» Αὐτὴ εἶναι ἡ φυσιολογικὴ ψυχολογικὴ ἀντίδραση τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων.

– Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη ἀντιμετώπιση. Ὁ πόνος εἶναι ἀληθινὸς καὶ στοχεύει κατ᾽ εὐθείαν στὴν καρδιὰ ἀλλά, χωρὶς νὰ σκεφτῶ ἀπὸ ποῦ προέρχεται, ἀλλάζω τὴν κατεύθυνση τῶν νοημάτων μου καὶ λέω: «Κύριε Σὺ γνωρίζεις τὴ νωθρότητα καὶ τὴν ἀμέλειά μου καὶ ἔστειλες τὸν ἄγγελό Σου γιὰ μὰ μὲ ἀφυπνίσει. Ἐλέησέ μας».

.               Χρησιμοποιῶ τὴν ἐνέργεια τῶν συναισθημάτων, κατευθύνω τὴν σκέψη μου πρὸς τὸν Θεὸ καὶ προσεύχομαι γιὰ τὰ αἰτήματά μου.
.            Μποροῦμε πάντα νὰ μεταχειριζόμαστε τὴν ἐνέργεια αὐτῆς τῆς ἐσωτερικῆς πικρίας μετουσιώνοντάς την σὲ προσευχὴ ὑπὲρ τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας. Μετατρέποντας τὴν ψυχολογικὴ ἐνέργεια σὲ πνευματικὴ εἰσερχόμαστε σὲ διάλογο μὲ τὸν Θεό, στὸ τέλος τοῦ ὁποίου αἰσθανόμαστε ἀνανεωμένοι καὶ οὔτε κὰν θυμόμαστε ἀπὸ ποῦ ξεκινήσαμε καὶ ποιὸς μᾶς ἐπέφερε τὸ πλῆγμα. Ἔτσι ὁτιδήποτε συνθλίβει τὴν ψυχὴ μας γίνεται χρήσιμο στὸν βαθμὸ ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ καρδιακὴ συντριβή.

ΠΗΓΗ: hristospanagia3.blogspot.gr

https://christianvivliografia.wordpress.com

Γιατί ο Θεός έγινε Άνθρωπος; Αγίου Μαξίμου Ομολογητού

” Τοῦτό ἐστι τὸ μακάριον,δι᾿ ὃ τὰ πάντα συνέστησαν τέλος”

«᾿Αλλὰ μὲ τὸ πολύτιμο αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θυσιάστηκε σὰν ἀμνὸς ἄμωμος καὶ ἄσπιλος, κι ἦταν βέβαια προορισμένος πρὶν ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, ἀλλὰ φανερώθηκε γιὰ χάρη μας αὐτὰ τὰ τελευταῖα χρόνια» 1. Προορισμένος ἀπὸ ποιόν;

Ἀπόκριση

Τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ ὁ λόγος τῆς Γραφῆς τὸ ὀνόμασε Χριστὸ καὶ τὸ βεβαιώνει μὲ σαφήνεια ὁ μέγας ᾿Απόστολος λέγοντας, «τὸ μυστικὸ σχέδιο, ποὺ ἦταν κρυμμένο ἀπὸ ὅλες τὶς γενεές, φανερώθηκε τώρα»2, ἐννοώντας δηλαδὴ ὡς τὸν Χριστό, τὸ μυστικὸ σχέδιο μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ εἶναι ὁλοφάνερα ἡ ἄρρητη καὶ ἀκατάληπτη ὑποστασιακὴ ἕνωση τῆς θεότητας καὶ τῆς ἀνθρωπότητας, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ταυτότητα πλήρη τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὴ θεότητα ἐξαιτίας τῆς ὑπόστασης καί, κάνοντας μία τὴν ὑπόσταση τὴ σύνθετη ἀπὸ τὰ δύο, χωρὶς ἡ φυσικὴ διαφορὰ τῆς οὐσίας τους νὰ προκαλέσει σ᾿ αὐτὴν καμμιὰ μείωση σὲ ὁτιδήποτε. ῞Ωστε καὶ ἡ ὑπόστασή τους νὰ γίνει, ὅπως εἶπα, μία, καὶ ἡ φυσικὴ διαφορὰ νὰ μείνει ἀπαθής, στὴν ὁποία ὑπόσταση καὶ μετὰ τὴν ἕνωση ἡ κατὰ φύση ποιότητά τους διασώζεται ἀμείωτη καὶ ὅταν ἑνωθοῦν. Γιατί, ὅπου κατὰ τὴν ἕνωση δὲ συνοδεύει τὰ ἑνωμένα καμμιὰ ἀπολύτως τροπὴ καὶ καμμιὰ ἀλλοίωση, ὁ λόγος τῆς οὐσίας καθενὸς παραμένει γνήσιος κι ἀληθινός. Κι ὅποιων ὁ λόγος παραμένει γνήσιος κι ἀληθινὸς καὶ  μετὰ τὴν ἕνωση, αὐτῶν οἱ φύσεις παραμένουν ἄθικτες μὲ κάθε τρόπο χωρὶς νὰ ἀρνηθεῖ καμμιὰ ἀπὸ αὐτὲς τὰ δικά της στοιχεῖα γιὰ χάρη τῆς ἕνωσης.

Άγιος Λουκάς Κριμαίας: Συχνά ρωτούν οι άνθρωποι γιατί, για ποιο λόγο, ο Κύριος ο Θεός τούς στέλνει θλίψεις και πολλές φορές και πολύ σοβαρές δοκιμασίες;

Την προηγούμενη Κυριακή προσπάθησα να αποκαλύψω το μεγαλείο και το βάθος του λόγου του αποστόλου Παύλου που τον εαυτό του ονομάζει σπονδή στη θυσία. (*) Σας έλεγα για τις αμέτρητες συμφορές και τα βάσανα που υπέφερε σ’ όλη την ζωή του για τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος προσφέρθηκε θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Συμπληρώνοντας αυτά που σας έλεγα τότε για τα παθήματα του μεγάλου αυτού αποστόλου, θα σας πω τώρα και τι υπέφερε σε μία πόλη της Μακεδονίας, στους Φιλίππους, για το κήρυγμά του. Με την καταγγελία κάποιων, που δεν τους άρεσε το κήρυγμά του, οι άρχοντες της πόλεως έδωσαν διαταγή να τον ραβδίσουν και μετά τον έριξαν στη φυλακή και έσφιξαν τα πόδια του στο τιμωρητικό ξύλο. Έχασε τότε το θάρρος του ο απόστολος; Άρχισε να κλαίει; Ασφαλώς όχι. Κατά τα μεσάνυχτα ο Παύλος μαζί με τον συνεργάτη του, τον Σίλα, έψαλλαν ψαλμούς, δοξολογώντας τον Θεό.

Θα μπορούσε ο Παύλος με μία μόνο λέξη να αποφύγει τους ραβδισμούς, να βγει από τη φυλακή και ακόμα και να τρομάξει τους άρχοντες, αρκεί να τους έλεγε ότι είναι Ρωμαίος πολίτης. Όμως δεν το έκανε. Προτίμησε τον εξευτελισμό για το όνομα του Χριστού και χαιρόταν με όλη την καρδιά του για τις μαστιγώσεις και τις πληγές, διότι αυτά συνέβαλαν στην επιστροφή του δεσμοφύλακα και της οικογένειάς του στην πίστη στον Χριστό. Να θυμόμαστε πάντα πόσο εμείς φοβόμαστε τις μαστιγώσεις και τις πληγές, ενώ αντίθετα πόσο ο μεγάλος αυτός διάκονος του Θεού χαιρόταν γι’ αυτά. Χαιρόταν κάθε φορά που μπορούσε να γίνει σπονδή στη θυσία.

Και στη σημερινή αποστολική περικοπή διαβάζουμε ακόμα πιο παράξενο λόγο του αποστόλου Παύλου από την επιστολή του Προς Κολοσσαείς; «Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου υπέρ υμών και ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού, ο εστιν η Εκκλησία» (Κολ. 1:24).

Ακούτε πώς χτυπά η καρδιά του μεγάλου αποστόλου; Ακούτε πώς αυτός θεωρεί ότι υστερεί σε παθήματα που υπομένει για την Εκκλησία του Χριστού, που είναι το Σώμα Του; Όχι όμως, χωρίς καθόλου να γογγύζει, υπομένει όλα τα αμέτρητα παθήματα, αλλά διψά και για περισσότερα. Ω, Κύριε! Και εμείς, οι αδύνατοι χριστιανοί, πόσο φοβόμαστε τους ονειδισμούς, τις θλίψεις και τα παθήματα! Είναι δυνατόν να βρεθεί έστω και ένας μεταξύ μας που θα ζητούσε να πληθυνθούν αυτά; Εκείνος όμως διψούσε γι’ αυτά τα παθήματα, για να μορφωθεί ο Χριστός στις καρδιές των εθνικών, στους οποίους κήρυττε ακούραστα το Ευαγγέλιο.

Ας θυμηθούμε και ένα άλλο λόγο του μεγάλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Xριστού» (Α’ Κορ. 11:1). Να μιμηθούν τον απόστολο Παύλο στη δίψα του για τα παθήματα του Χριστού μπορούν, βέβαια, πολύ λίγοι άνθρωποι, αυτοί που έλαβαν τα πλούσια χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Οι απλοί χριστιανοί όμως μπορούν να ευαρεστήσουν και αυτοί τον Θεό και να έχουν μισθό απ’ Αυτόν αλλά μόνο με την αγόγγυστη υπομονή των θλίψεων που τους στέλνονται από τον Θεό. Να θυμόμαστε όλοι μας τα λόγια του μεγάλου αποστόλου Παύλου από την επιστολή του προς Εβραίους (12:5-8) «Υιέ, μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ’ αυτού ελεγχόμενος· ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται. ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός· τις γαρ εστίν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; ει δε χωρίς εστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί».

Συχνά ρωτούν οι άνθρωποι γιατί, για ποιο λόγο, ο Κύριος ο Θεός τούς στέλνει θλίψεις και πολλές φορές και πολύ σοβαρές δοκιμασίες; Είναι πολύ σημαντικό για τον κάθε χριστιανό να καταλάβει ότι οι θλίψεις μας αποστέλλονται κατά το θέλημα του Θεού, το πάντοτε αγαθό και σωτήριο. Τις περισσότερες φορές μάλιστα στέλνονται όχι σαν τιμωρία για τις αμαρτίες μας, αλλά για να επαναπροσδιορίσουμε τις οδούς μας και τις καρδιές μας ή σαν απάντηση στα αιτήματα που απευθύνουμε στον Θεό. Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από τον Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με έναν τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός όμως συχνά απαντά στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι μ’ αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.

Αν ζητάνε, για παράδειγμα, να τους χαρίσει ο Θεός ταπείνωση, φαντάζονται ότι σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα η ταπείνωση υπό την ευεργετική επίδραση του Θεού θα μεγαλώνει στις καρδιές τους. Ο Κύριος όμως συχνά το κάνει με έναν διαφορετικό τρόπο: τους στέλνει ένα απροσδόκητο σκληρό χτύπημα, το οποίο πληγώνει την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους και τους ταπεινώνει. Συχνά ο Θεός μάς στέλνει κάποια ασθένεια και εμείς παραπονιόμαστε και καθόλου δεν σκεφτόμαστε ότι τις περισσότερες φορές αυτή είναι μια μεγάλη ευεργεσία του Θεού, είναι ίσως η απάντηση του Θεού στις προσευχές μας, με τις οποίες τον παρακαλούμε να δυναμώσει την πίστη μας.

Δεν γνωρίζετε ότι πολλές φορές ο Κύριος μάς στέλνει φοβερές σωματικές ασθένειες και πληγώνει το σώμα μας για να μας δυναμώσει πνευματικά; Αυτό έγινε και με τον όσιο Ποιμένα τον πολύαθλο, ο οποίος ασκήτευε στη μονή των Σπηλαίων και όλη την ζωή του βρισκόταν στο κρεβάτι του πόνου υποφέροντας από μία αθεράπευτη ασθένεια και μ’ αυτό τον τρόπο έφτασε στην αγιότητα. Άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι δίνουν μεγάλη σημασία στα γήινα αγαθά, ζητάνε από τον Κύριο να αυξηθούν τα πλούτη τους. Και ο Κύριος τους απαντά με την καταστροφή των κτημάτων τους ή με πυρκαγιές και μ’ αυτόν τον τρόπο τους αποστρέφει από την προσκόλληση στα γήινα και από την φιλαργυρία και έτσι διορθώνει τις αποκλίσεις τους από την σωστή οδό, την οποία μας διδάσκουν οι μακαρισμοί.

Ο Θεός φέρεται σε μας σαν σε πραγματικούς υιούς του, τους οποίους τιμωρεί για το καλό τους. Τις θλίψεις που μας στέλνει ο Κύριος εμείς πρέπει να τις υποδεχόμαστε έτσι όπως μας το λέει ο άγιος απόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ» (Α’ Πετρ. 5:6). Αν δεν μπορούμε, παρ’ όλες τις προσπάθειές μας, να κατανοήσουμε για ποιο λόγο μας στέλνονται από τον Θεό οι θλίψεις, τότε ας ταπεινωθούμε κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού και θα μας ανυψώσει στον κατάλληλο καιρό, για να καταλάβουμε τις οδούς του, με τις οποίες μας οδηγεί σ’ αυτόν τον σκοπό.

Πρέπει με πολλή ταπείνωση και χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό να δεχόμαστε όλες τις δοκιμασίες και τις θλίψεις που μας στέλνονται από τον Θεό, έχοντας την ταπεινή πεποίθηση ότι μ’ αυτά ο Θεός μάς κατευθύνει και όχι ότι ξεσπά επάνω μας την οργή του. Διότι ο ίδιος δια του στόματος του προφήτη Ησαΐα είπε: «Δεν είμαι πια μ’ αυτό οργισμένος» (Ησ. 27:4). Ενώ εμείς συνήθως νομίζουμε ότι ο Κύριος είναι οργισμένος μαζί μας και γι’ αυτό μας στέλνει τις θλίψεις. Όχι. Πάντοτε να θυμάστε ότι στον Θεό δεν υπάρχει οργή. «Ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄ Ιω. 4:8). Και η τέλεια αγάπη είναι ξένη προς την οποιαδήποτε αδικία.

Αλλά πολλές φορές, όταν ο Θεός μάς δίνει ένα σοβαρό χτύπημα δια του οποίου μας ταπεινώνει για να μας υψώσει αργότερα, εμείς γογγύζουμε κατά του Θεού. Καταλαβαίνετε όμως πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού; Όταν γογγύζουμε κατά του Θεού, αυτό σημαίνει ότι τον θεωρούμε άδικο, θεωρούμε ότι Αυτός δεν μας φέρεται σωστά και θα έπρεπε να μας φερθεί κατά έναν διαφορετικό τρόπο. Όμως δεν είναι βαριά αμαρτία να κατηγορούμε τον Θεό για αδικία και να τον συκοφαντούμε;

Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού. Γι’ αυτό «εν φόβω τον της παροικίας υμών χρόνον αναστράφητε» (Α’ Πετρ. 1:17). Πρέπει να προσέχουμε πολύ τα λάθη και τα εμπόδια στην πορεία μας προς την Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά περισσότερο απ’ όλα τα άλλα πρέπει να φοβόμαστε να μην παραβαίνουμε τη μεγάλη εντολή του Χριστού: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Μτ. 7:1). Και γογγυσμός κατά του Θεού δεν είναι μόνο κρίση του Θεού αλλά και κατάκρισή Του.

Ας αφήσουμε την κρίση αυτή σ’ εκείνους τους δυστυχείς ανθρώπους που εκούσια καταστρέφουν τον εαυτό τους. Τους οποίους ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν τους διορθώνει ούτε τους τιμωρεί επειδή είναι αδιόρθωτοι και αθεράπευτοι. Εμείς μόνο να ζητάμε την βοήθειά Του για το δρόμο της σωτηρίας μας, να Τον δοξολογούμε και να Τον τιμούμε μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΣΗΜΕΡΑ

Ορθοδοξία και Νέοι σήμερα

Ν’ αγαπάς          

(Μουσική και ερμηνεία Παντελής Θαλασσινός, Στίχοι Νίκος Βελιώτης,   από τον δίσκο Στης καρδιάς μου τ’ ανοιχτά )

Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα, τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους.
Τα θεριά ν’ αγαπάς και τ’ ανήμερα, τα νησιά, τα ποτάμια, τ’ αστέρια.
Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια,
ν’ αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι τη δική σου γαλήνη και κείνα
που μ’ αγάπη το νου μας φωτίζουνε και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα.

Ερμηνευτικά σχόλια

Ν’ αγαπάς: Είναι ένα τραγούδι χαράς και αισιοδοξίας, που έρχεται σε αντίθεση με τον τρόπο και την πορεία της εποχής. Είναι ένα τραγούδι που ταιριάζει σε νέους ανθρώπους. Όσοι πιστεύουμε στο Χριστό ζούμε και θέλουμε να ζούμε έναν τέτοιο τρόπο σκέψης και ζωής. Να αγαπούμε τη φύση, γιατί ο Θεός την δημιούργησε. Να αγαπούμε τόπους που γνωρίζουμε και τόπους που δεν έχουμε πάει, γιατί και σ’ αυτούς κατοικούν άνθρωποι, που έχουν παραδόσεις, ιστορία, μνήμη, πίστη, όνειρα, έχουν προγόνους. Ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα Θεού. Η κάθε κοινότητα αποτελεί από εικόνες Θεού και δεν μπορούμε παρά να αγαπούμε.

τους ανθρώπους: Πιο πολύ από τη φύση καλούμαστε να αγαπήσουμε τους ανθρώπους, ακόμη κι αν αυτοί δεν μας αγαπούνε. Αγαπώ σημαίνει μοιράζομαι, δίνομαι, προσφέρομαι. Αγαπώ σημαίνει συγχωρώ. Σημαίνει συναντιέμαι με τους άλλους και κάνω τις υποχωρήσεις που μου αναλογούν, για να μπορώ να κρατώ ζωντανές τις σχέσεις μου μαζί τους. Ακόμη κι αν αυτοί δεν μας αγαπούνε, μπορούμε να τους ανεχόμαστε ή τουλάχιστον να μην τους εκδικούμαστε, να μη ζητούμε το κακό τους. Ο άνθρωπος που πιστεύει δε νικιέται από την ένταση της απόρριψης ή της κακίας των άλλων. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η πίστη στην αγάπη. Η πίστη στο Θεό, γιατί αυτός είναι η Αγάπη. 

σε πληγώσουν κατάστηθα: πολλές φορές οι άλλοι μας πληγώνουν, μας στενοχωρούν. Κάνουν τη ζωή μας δύσκολη. Μόνο όμως με την αγάπη μπορούμε να αντέξουμε. Ας μη λησμονούμε ότι οι άνθρωποι πληγώσαμε και πληγώνουμε το Χριστό, τον Υιό του Θεού, κι Εκείνος και μας συγχώρεσε και μας συγχωρεί. Αυτός είναι ο τρόπος της Εκκλησίας, ο τρόπος της Ορθοδοξίας. Μόνο η πίστη μας δίνει τη δύναμη να συνεχίζουμε να αγαπούμε. Και τότε καταλαβαίνουμε τον ηρωισμό των μαρτύρων και των Αγίων, οι οποίοι είναι τα πρότυπά μας. Είναι αυτοί που άντεξαν τις ταλαιπωρίες και τις δυσκολίες της ζωής ακριβώς γιατί αγάπησαν το Χριστό και τους ανθρώπους. Και οι άγιοι απαρτίζουν το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Ανάμεσά τους μπορούμε να είμαστε κι εμείς. Αρκεί να αγαπούμε. 

να ξεχνάς και να χαίρεσαι: όταν αγαπούμε ξεχνούμε το κακό. Χαιρόμαστε με ό,τι μας δίδεται από τη ζωή και τους άλλους και δεν λειτουργούμε με απαιτήσεις, χωρίς να προσφέρουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι. Αλλά και όταν βλέπουμε ότι την προσφορά μας δεν την λαμβάνουν υπόψιν τους οι άλλοι, αν έχουμε πίστη, μπορούμε να ξεχάσουμε. Και όταν ξεχνούμε το κακό, τότε βλέπουμε τον άλλο ως εικόνα Θεού. Με τα τραύματα και τις δυσκολίες. Βλέπουμε και τα δικά μας τραύματα, τις δικές μας δυσκολίες και δεν νικιόμαστε, ούτε απογοητευόμαστε. Δεν μένουμε όμως και αδρανείς, ούτε αποδεχόμαστε παθητικά την μοίρα μας. Όμως δεν κάνουμε κακό, γιατί το κακό δεν μας δίνει αληθινή χαρά, αλλά πρόσκαιρη ικανοποίηση. Και το κακό φέρνει πάντοτε κακό.   

βλασταίνουν αμάραντα κρίνα: Η αγάπη βλασταίνει φως, ομορφιά, διάρκεια στο χρόνο. Η αγάπη είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ορθόδοξης πίστης και παράδοσης. Η αγάπη μπορεί να λείπει από τον κόσμο μας, να κυριαρχούν οι αριθμοί και οι δείκτες της οικονομίας και να μη  νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπό μας. Όμως αυτή είναι που μπορεί να δώσει νόημα στον κόσμο. Να μας κάνει όλους πιο αληθινούς. Η αγάπη είναι το σημείο κλειδί της Ορθοδοξίας. Αγάπη για το Θεό και τον συνάνθρωπο. Και την ίδια στιγμή, η αγάπη γίνεται πράξη. Όχι μόνο στα υλικά, αλλά κυρίως στη φιλία, τη συντροφικότητα, την συγχώρεση, την συνύπαρξη. Ζητούμε από την Ορθόδοξη Εκκλησία να λειτουργεί έτσι. Ως τρόπος και τόπος συνάντησης ανθρώπων που θέλουνε να αγαπούνε. Και αυτό το ήθος να μεταφέρουν στον κόσμο.  

"Η καλοσύνη βλάπτει τον αμετανόητο" (Γέροντας Παΐσιος)

- Γέροντα, θυμάμαι, μιά φορά μέ είχατε μαλώσει πολύ.

- Άν χρειασθή, πάλι θά σέ μαλώσω, γιά νά πάμε όλοι μαζί στόν Παράδεισο. Τώρα θά λάβω δρακόντεια μέτρα!… Κοίταξε, έχω τυπικό πρώτα νά δώσω στόν άλλον νά καταλάβη ότι χρειάζεται τό μάλωμα καί ύστερα νά τόν μαλώσω. Καλά δέν κάνω; Έγώ, επειδή μαλώνω τόν άλλον, όταν βλέπω νά κάνη κάτι βαρύ, γίνομαι κακός. Άλλά τί νά κάνω; νά αναπαύω καθέναν στό πάθος του, γιά νά είμαι τάχα καλός μαζί του, καί μετά νά πάμε όλοι μαζί στήν κόλαση; Ποτέ δέν μέ πειράζει ή συνείδηση, όταν μαλώνω κάποιον ή του κάνω παρατήρηση κι εκείνος στενοχωριέται, γιατί άπό αγάπη τό κάνω, γιά τό καλό του. Βλέπω ότι δέν καταλαβαίνει πόσο πλήγωσε τόν Χριστό μέ αυτό πού έκανε, γι’ αυτό τόν μαλώνω.

Τον ληστήν αυθημερόν

ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΣ,ΚΡΕΜΑΜΕΝΟΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ.wmv

Σταυρος Χριστου

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γιόζεφ Χάϋδν: Οι επτά λόγοι του Χριστού στο Σταυρό - Πασχαλινή Συναυλία ...

LG 006 Τετέλεσται η τελευταία λέξη Του Χριστού στο Σταυρὀ...

LG 006 Τετέλεσται η τελευταία λέξη Του Χριστού στο Σταυρὀ...

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ

Ένας ναός για τον Ληστή

Ο ληστής που κρεμόταν πάνω στον σταυρό (μόλις λίγα μέτρα μακριά από το Σταυρό του Χριστού) πάνω στον Γολγοθά, βαθιά μετανιωμένος είπε προς τον Θεάνθρωπο: "Κύριε, μνήσθητί μου, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία σου". 

Ο Χριστός ανταποκρίθηκε στην ειλικρινή μεταμέλειά του και απάντησε: "Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' εμού έση εν τω παραδείσω".
Ήταν ο πρώτος άγιος που πέρασε στον Παράδεισο. 

Ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά τιμάται από την ορθόδοξη εκκλησία αλλά ουδέποτε Ιερός Ναός είχε αφιερωθεί σ' αυτόν! Πριν από ένα μήνα, ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά απέκτησε τον πρώτο του Ναϋδριο σε όλο τον κόσμο! 

Βρίσκεται στην "αγκαλιά" της Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Φιλοπτώχου Αδελφότητας "Η Οσία Ξένη", στη Θεσσαλονίκη και πλέον αποτελεί τον προστάτη άγιο της Διακονίας Αποφυλάκισης Απόρων Κρατουμένων.

"Ψυχή" τόσο της Αδελφότητας όσο και της Διακονίας, είναι ο αρχιμανδρίτης πατέρας Γερβάσιος. 

Για 36 χρόνια ο π. Γερβάσιος στέκεται δίπλα στους φυλακισμένους όλου του κόσμου, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή ή θρήσκευμα. Η Διακονία του έγινε γνωστή σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και το έργο του έχει αναγνωριστεί από τους πάντες. Άλλωστε, έχει βραβευτεί πολλές φορές, ενώ η φήμη του έφτασε έως την επιτροπή των βραβείων Νόμπελ.

Όμως, η Διακονία στερούνταν έναν προστάτη άγιο. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να επιλέξει τον Άγιο Ληστή του Γολγοθά. Ο πατέρας Γερβάσιος έψαξε και με έκπληξη διαπίστωσε ότι κανένας ναός σε όλο τον κόσμο, δεν είναι αφιερωμένος στον πρώτο άγιο της Ορθοδοξίας. 

"Βάλαμε στόχο να αναγείρουμε στην έδρα της αδελφότητας και της διακονίας ένα μικρό ιερό ναό στη μνήμη του Αγίου μας. Έστω, ένα ναϋδριο για να προσευχόμαστε σε αυτό για όλους τους κρατούμενους της γης. Να ανάβουμε ένα κερί γι' αυτούς. Και για όσους πέθαναν στο χώρο των φυλακών, εντός και εκτός Ελλάδας. Να μπορούμε να τελούμε στο δικό τους ναϋδριο, κάθε χρόνο, μία ορισμένη μέρα, μνημόσυνο για την ανάπαυση των ψυχών τους", ανέφερε ο π. Γερβάσιος.

Παραδέχθηκε δε, ότι ήταν αδύνατη η ανέγερση Ιερού Ναού. "Το κόστος θα ήταν τεράστιο. Γι' αυτό επιλέξαμε ένα προκάτ ναϋδριο. Μία προκατασκευασμένη μικρή εκκλησία, πάντα με την άδεια και την ευλογία του Μητροπολίτη Κασσανδρείας κ. Νικοδημου", πρόσθεσε ο πατέρας Γερβάσιος.
Με μεγάλο κόπο, θυσίες, δόσεις και πολλές δωρεές από τους πιστούς, το ναϋδριο τοποθετήθηκε στην αυλή της αδελφότητας στην Περαία Θεσσαλονίκης. 

Ο ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΛΗΣΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΓΑΖΗΣ.

Ό Άγιος Πορφύριος Επίσκοπος Γάζης (348-420, μνήμη: 26η Φεβρουαρίου), καταγόμενος εκ Θεσσαλονίκης, όταν ασκήτευε στα μέρη του Ιορδανού, αρρώστησε βαρειά- ή ασθένεια του ήταν κίρρωσης του ήπατος, με συνεχή λεπτότατο πυρετό.

Τον μετέφεραν, κατόπιν παρακλήσεώς του, στα Ιεροσόλυμα, όπου δεν σταματούσε, παρά την βαρεία ασθένεια του, να επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους, κυρτωμένος, επειδή δεν του ήταν δυνατόν να όρθωση το παράστημα του, άλλα ακουμπώντας σε ραβδί.

Ό μαθητής και βιογράφος του Μάρκος, όταν επέστρεψε μετά από ένα ταξίδι του στην Θεσσαλονίκη, εύρήκε τον Άγιο υγιέστατο και με το πρόσωπο του ροδοκόκκινο.

Στην απορία του, ό Άγιος Πορφύριος του απάντησε, χαμογελώντας:

 «Μην απορείς, αδελφέ Μάρκε, που με βρήκες υγιή και εύρωστο, αλλά μάθε την αιτία της αποκατάστασης της υγείας μου, και τότε να υπερθαυμάσεις την ανείπωτη φιλανθρωπία του Χριστού. Πώς δηλαδή εκείνα για τα όποια έχουν χάσει κάθε ελπίδα οι άνθρωποι βρίσκουν θεραπεία κοντά Του».

“ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ ΟΤΑΝ ΕΛΘΗΣ ΕΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ” – Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΗΣΤΗ ΔΗΜΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

(Πηγή : o-nekros.blogspot.gr)

Η συγκινητική ιστορία που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο “Ιστορία ακριβής περί των κατά την Σταύρωσιν και Ανάστασιν του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού τελεσθέντων", που συνέγραψε ο Ιουδαίος Αινέας σύγχρονος του Χριστού, η οποία μεταφράστηκε στα Λατινικά από τον Τοπάρχη Νικόδημο, σώζεται δε σε χειρόγραφο του Αγίου Όρους. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το Ελληνικό όνομα του ληστή, ο οποίος όπως προκύπτει από την ιστορία κατοικούσε περίπου στη περιοχή της Γάζας, όπου γνωρίζουμε ότι υπήρχαν ελληνικές πόλεις και διαβιούσαν ελληνικοί πληθυσμοί. Από την άλλη, αν και δεν διασώζεται το όνομά του από τους Ευαγγελιστές, από το κείμενο του Ευαγγελιστή Λουκά φαίνεται ότι γνώριζε για τη δράση του Χριστού "Ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξεν" (Λουκά 23, 41) και γι΄ αυτό πίστεψε στον Χριστό και την μέλλουσα ζωή, μετανόησε "Μνήσθητί μου, Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία σου" (Λουκά, 23, 42) και κέρδισε τον Παράδεισο "Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ΄ εμού έση εν τω παραδείσω" (Λουκά 23, 43).

Ο «ληστεύσας» τον Παράδεισο ληστής

Η περίπτωση του συσταυρωθέντος με τον Ιησού ληστού, ο οποίος ανεδείχθη πρώτος οικιστής του Παραδείσου αμέσως μετά την Ανάσταση του Κυρίου, προβάλλει το γεγονός της ποικιλομορφίας των αιτίων ή της αφετηρίας της αρετής ή του χαρίσματος της νήψεως.
Η πρώτη συνάντηση του ληστού αυτού με τον Ιησού, και η μοναδική εν ζωή, ήταν η γειτονία της σταυρώσεως. Εκείνος βρέθηκε ξαφνικά, χωρίς να το περιμένει ή να το ζητήσει, σταυρωμένος δίπλα στον σταυρό του Ιησού!
Συνήθως, από όσα αφορούν την περίπτωση αυτής της γειτονίας του ληστού με τον σταυρωμένο Ιησού, μνημο­νεύεται κυρίως ο εισιτήριος λόγος του στον Παράδεισο· «μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου!» Εξάλλου, η πραγματοποίηση αυτού του αιτήματος προς το Χριστό, στους στίχους του συναξαρίου, αναφέρεται ως εξής· «Κεκλεισμένας ήνοιξε της Εδέμ πύλας, βαλών ο ληστής κλείδα το μνήσθητί μου».
Ο σημαντικότερος όμως λόγος, ο οποίος ειπώθηκε από τον ληστή αυτόν, είναι ο λόγος της επιτιμήσεώς του προς τον συσταυρωμένο έτερο κακούργο και ο οποίος λόγος, ουσιαστικά, αποτελεί την κλείδα, το κλειδί, με το οποίο άνοιξε ο ληστής τον Παράδεισο. «Ένας τότε από τους κακούργους που κρεμάστηκαν τον βλαστημούσε, λέγοντας: «Δεν είσαι εσύ ο Χριστός; Σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Αποκρίθηκε όμως ο άλλος, επιτιμώντας αυτόν, και είπε: «Ούτε το Θεό δε φοβάσαι εσύ, αφού είσαι στην ίδια καταδίκη; Και εμείς, βέβαια, δίκαια, γιατί απολαμβάνουμε άξια αυτών που πράξαμε. Αυτός, όμως, τίποτα το άτοπο δεν έπραξε».

The Beatitudes - Οι Μακαρισμοί - 1st Tone

Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τή βασιλεία σου...

Σύριγγα Θανάτου - Μετάνοια Ζωής

Στό Ευαγγέλιο διαβάζουμε ότι 

στόν Γολγοθά τήν ώρα

τής σταυρώσεως τού Χριστού, 

ένας εκ τών ληστών

πού σταυρώθηκε μαζί του είπε 

στόν Χριστό:

«Μνήσθητί μου, Κύριε, 

όταν έλθης εν τή βασιλεία σου»

(Λουκ. κγ', 42).

Καί ο Χριστός τόν διαβεβαίωσε ότι 

εκείνη τήν ημέρα

θά εισερχόταν στήν Βασιλεία Του.

   Οι Πατέρες τής Εκκλησίας ερμηνεύοντας      αυτό

τό γεγονός 

αποκαλούν τόν ληστή θεολόγο,

πού θεολόγησε

από τόν σταυρό, αναγνωρίζοντας ότι 

ο Χριστός

πού καταδικάστηκε νά πεθάνη διά 

τού Σταυρού είναι Θεός.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

έχει μιά τέτοια ομιλία.

Τό γεγονός αυτό 

επαναλαμβάνεται ποικιλοτρόπως

σέ κάθε εποχή.

Πόσοι άνθρωποι δέν ομολογούν 

τήν θεότητα

τού Χριστού καί δέν προσεύχονται 

σέ Αυτόν,

ακόμη καί τήν ώρα πού πεθαίνουν..

Πόσοι δέν τελειώνουν 

  τήν ζωή τους μέ μετάνοια

  καί συντριβή..

Διάβασα σέ περιοδικό ότι 

ο μακαριστός Επίσκοπος

Πατάρων Ειρηναίος, πού ανήκει 

στό Οικουμενικό

Πατριαρχείο, καί υπηρετούσε στήν Ιερά

Αρχιεπισκοπή      Θυατείρων καί Μεγάλης Βρετανίας,

στόν Πρόλογο τού βιβλίου του μέ τίτλο

«Λουλούδια από τούς κήπους

τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας» αναγράφει

ένα συγκλονιστικό περιστατικό:

«Προχθές, γυρίζοντας από έναν 

Εσπερινό πέρασα

από τήν Ομόνοια. Πλήθος νέων 

ήταν μαζεμένοι

γύρω από ένα παιδί. Στό χέρι του κρατούσε

τήν τελευταία σύριγγα τού θανάτου.

Τόν πλησίασα καί μέ δακρυσμένα 

μάτια φώναξε:

«Βοήθεια, πεθαίνω ...».

Έτρεξα κοντά του τόν αγκάλιασα. 

Μέ σπασμένη φωνή μού είπε:

«Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου 

μιά ευχή».

Γονάτισα τού διάβασα μία ευχή. 

Ψέλλισε δύο λέξεις:

«πές τού Χριστούλη 

νά μέ δεχτεί»

καί ξεψύχησε μέσα στήν αγκάλη μου, 

άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Φεύγοντας, ψιθύριζα μία προσευχή.

«Χριστέ μου, μία λέξη είπε ο ληστής 

καί τόν δέχτηκες

στήν βασιλεία Σου, δέξου καί τήν ψυχή 

αυτού τού παιδιού σου»» 

(Περιοδικό Ερώ, Απρίλιος-Ιούνιος 2011).

Τό περιστατικό αυτό είναι πολύ 

χαρακτηριστικό.

Τό παιδί αυτό, πού ήταν πληγωμένο από 

τήν σύγχρονη μάστιγα τών ναρκωτικών

πέθανε στόν δρόμο,

ζητώντας προσευχή καί επιθυμώντας 

νά τόν δεχθή

ο Χριστός στήν βασιλεία Του. 

Ποιός ξέρει πόσα βάσανα

πέρασε στήν ζωή του γιά νά καταλήξη στά ναρκωτικά

καί ποιός ξέρει πόσες πληγές δέχθηκε από τό στενό

καί ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον καί από

τούς εμπόρους τών ναρκωτικών, τούς εμπόρους τού θανάτου!

Καί όμως πέθανε μέ τό όνομα τού Χριστού

καί τήν αίτηση γιά τήν Βασιλεία Του.

Αλλά καί η προσφορά τών Κληρικών είναι μεγάλη,

όταν ανοίγουν τήν αγκαλιά τους σέ τέτοιες

πληγωμένες υπάρξεις, όταν δέχωνται τόν πόνο

τών ανθρώπων, όταν χύνουν κάποια δάκρυα

γιά τούς νέους πού βασανίζονται σκληρά.

Συγκινήθηκα διαβάζοντας αυτό τό περιστατικό

γιατί θυμήθηκα μία παρόμοια σκηνή.

Κοντά στήν Ομόνοια τής Αθήνας κάποια κοπέλα

25-30 ετών, πού έμοιαζε μέ 60 ετών, σκελετωμένη

από τά ναρκωτικά, πονεμένη στό πρόσωπο πού

ήταν σκαμμένο από τόν πόνο καί τά βάσανα, μέ εκλιπαρούσε:

«Παππούλη, κάνε μιά προσευχή γιά μένα γιά νά σωθώ»

καί μού είπε τό όνομά της.

Ακόμη καί τώρα, ύστερα από χρόνια, έχω μέσα μου έντονα

τήν ενθύμηση τού προσώπου της.

Είναι παιδιά τού Θεού πού αναζητούν τόν Πατέρα τους,

πού μέ τόν τρόπο τους ζητούν αγάπη καί στοργή,

τήν οποία τούς τήν στέρησε η «ακοινώνητη κοινωνία».

Η ιστορία τού Γολγοθά επαναλαμβάνεται καί

ο Χριστός εξακολουθεί νά έχη φίλους από

τό πιό πληγωμένο μέρος

τής κοινωνίας, από τούς «ανασφάλιστους»!

Ν.Ι.