Λίγα λουλούδια από τον κήπο του αγ. Ιωάννου του Σιναΐτη

Αδελφοί μου,

Αληθινά, οφείλω να σας ευχαριστήσω, διότι με καλέσατε να σας ομιλήσω και γίνατε έτσι αιτία να μελετήσω λίγο και να ασχοληθώ με έναν μεγάλο Άγιο της Εκκλησίας μας, τον άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, να μαζέψω λίγα άνθη από την σοφή διδασκαλία του, η οποία έχει ως στόχο να οδηγήσει την ζωή μας στο θέλημα του Θεού και στην σωτηρία της ψυχής μας.

Αδελφοί μου, πρέπει να γνωρίζετε ότι:

Υπάρχει κάτι που είναι πιο μεγάλο από την γη. Και αυτό είναι η θάλασσα.

Υπάρχει κάτι που είναι πιο μεγάλο και από την θάλασσα. Και αυτό είναι ο ουρανός.

Υπάρχει και κάτι που είναι πιο μεγάλο και από τον ουρανό. Και αυτό είναι η ψυχή ενός ανθρώπου.

Ω!!! Η ψυχή ενός ανθρώπου, πόσο μεγάλη είναι!!!

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι η πνοή του Θεού, είναι αυτό που από τον Θεόν εξήλθε και εις τον άνθρωπον εισήλθε. Ενεφύσησε ο Θεός εις τον χοϊκόν άνθρωπον και έδωσε εις αυτόν τον άνθρωπον πνοήν ζώσαν.

Η ψυχή του ανθρώπου είναι η πνοή του Θεού, είναι το ζωντάνεμα, θα λέγαμε, του Θεού εις τον κόσμον ολόκληρον, είναι η παρουσία και η ενθύμηση του Θεού σ  ὁλόκληρη την κτίση. Ο άνθρωπος επλάσθη κατ  εἰκόνα και καθ  ὁμοίωσιν του Θεού. Ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να γίνει κατά χάριν Θεός.

«Υμείς θεοί εστε και υιοί Υψίστου πάντες», αναφέρει ο Ψαλμωδός (Ψαλμ. 81,6).

Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση που μας αρμόζει, αδελφοί μου. Γεννηθήκαμε και ήλθαμε στον κόσμον με έναν προορισμό και έναν σκοπό: Να γίνουμε Άγιοι. Γι  αὐτό όπου και να βρισκόμαστε, ο,τι και να κάμουμε πρέπει να εργαζόμεθα την Αγιότητα. Στη ζωή αυτή με την βοήθεια του Θεού μπορούμε να πετύχουμε την Αγιότητα. «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι». Μας προτρέπει ο απόστολος Πέτρος στην Α΄ Καθολική Επιστολή του (Α  Πέτρ. 1,16).  Εάν αποτύχουμε, φανερώνουμε την αποστροφή μας προς τον Θεό και η ζωή μας τότε γίνεται χαρά των δαιμόνων.

Η περίοδος αυτή μέσα στην οποία ζούμε, μας δίνει την δυνατότητα τουλάχιστον να δώσουμε στον Θεόν την προαίρεσή μας. Και Εκείνος θα μας δώσει την σωτηρία μας. Έτσι λοιπόν αυτός που έχει την προαίρεση αισθάνεται την Χάρη του Θεού εντός του και εις όλην την Κτίση. Και χαίρεται κάτι από την χαρά του Παραδείσου.

Κάποτε, επισκεπτόμενος το Άγιον Όρος, βρέθηκα στα Κατουνάκια. Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε φθάσει σε μεγάλο ύψος αγιότητος. Ομοίαζε περισσότερο με άγγελο. Το πρόσωπό του έλαμπε από την Χάρη του Θεού. Στην πορεία μου αυτή για τα Κατουνάκια είχα μαζί μου δύο καθηγητές Θεολόγους και έναν φοιτητή του Πολυτεχνείου. Φθάσαμε στον Γέροντα μετά από μεγάλη ανάβαση. Μας υποδέχθηκε με απέραντη αγάπη και χαρά. «Έχω μεγάλη χαρά», έλεγε. «Παπάς ήλθε στο κελλί μου!».

Καθήσαμε και ένας από τους καθηγητάς ερώτησε:

«Γέροντα, μπορείτε να μας πείτε κάτι για την ευωδία του Αγίου Πνεύματος;».

Ο Γέροντας σοβάρεψε και ρώτησε:

«Τι εννοείς;».

«Να Γέροντα, τα άγια Λείψανα, οι ιερές εικόνες δεν εκπέμπουν κάποια ευωδία;».

«Α,α», είπε ο Γέροντας και καθώς εσκέπτετο τι να απαντήσει έσκυψε το κεφάλι και μια σιωπή απλώθηκε παντού.

Ύστερα…ω, ύστερα μια ευωδία πλημμύρισε όλον τον τόπο. Σήκωσα τα μάτια μου και είδα τους άλλους τρεις με μάτια γεμάτα δάκρυα να με κοιτάνε. Ο Γέροντας παρέμενε με σκυμμένο το κεφάλι. Μια γλυκύτητα πλημμύρισε τις καρδιές μας, μια κατάσταση που θύμιζε εκείνο το «επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη», όπως λέγει και ο μέγας απόστολος Παύλος.

Πόσο απέχει το καρφί απ’ το φιλί; π. Λίβυος

Όσοι δεν έζησαν έστω και μια μεγάλη προσδοκία στην ζωή τους, δε μπορούν να καταλάβουν την σημαίνει να περιμένεις τον «βασιλιά» σου στην πόλη της καρδιάς σου. Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα κι ένα πλήθος που πανηγυρικά ζητωκραυγάζει τον υποδέχεται. Πετάει τα ρούχα του, στρώνει Βάια και κλάδους ελιάς φωνάζοντας «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος».

Αυτή είναι η μια εικόνα. Γιατί μέσα σε ελάχιστες ώρες το σκηνικό θα αλλάξει. Η ζητωκραυγές ελπίδας και χαράς θα γίνουν μίσος και κακία. Η πανηγυρική υποδοχή θα μετατραπεί σε αιμοσταγή αίτημα θανάτωσης του Ιησού. Τι συνέβη άραγε; Πως μέσα σε τόσες λίγες ώρες ένα πλήθος ανθρώπων που υποδέχεται τον Χριστό ως Μεσσία τον αποστρέφεται έως θανάτου;

Όταν η πίστη μας σε έναν άνθρωπο, σε μια ιδέα, σε έναν έρωτα ή στον Θεό, είναι ένας άκρατος φαντασιακός συναισθηματισμός τότε απέχει μια ελάχιστη στιγμή από το μηδέν του θανάτου. Εάν το συναίσθημα και μόνο κυριαρχεί τότε όλα είναι ευμετάβλητα. Τα πάντα κινούνται στην ρωγμή της διάθεσής μας. Γι αυτό μπορεί να σε αγαπώ όταν νιώθω καλά, μα στα δύσκολα να σε εγκαταλείπω, παίρνοντας μαζί μου όλους τους όρκους αφοσίωσης που σου έδωσα. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο προδότης είναι εκείνος που κάποτε μας έδινε όρκους αιώνιας αγάπης.

Τι περιμένει λοιπόν το πλήθος από τον Χριστό; Να τον στέψει βασιλέα. Ένα βασιλιά που θα λύτρωνε τον ιουδαϊκό λαό από το ρωμαϊκό ζυγό. Από την πείνα, την εξαθλίωση, την αδικία και τυραννία. Πίστευαν ότι ο Χριστός είναι αυτός που θα τους λυτρώσει. Πώς όμως;  Όπως εκείνοι είχαν φανταστεί. Με δύναμη, επιβολή, όπλα, λεγεώνες και άρματα, αίμα και βία.

Ο Χριστός όμως δεν ενσαρκώνει τις προσδοκίες τους. Δεν ήταν εκείνος που πίστεψαν και θέλησαν να είναι. Ο Χριστός ήταν αλλιώς. Ήρεμος, αγνός, ταπεινός και γεμάτος αγάπη. Δεν χρησιμοποιούσε βία, ούτε ήθελε την επιβολή της εξουσίας, δεν είχε έρθει να φέρει πόλεμο με όπλα, οχυρά και κάστρα, με αίμα και κραυγές πόνου, ότι δηλαδή συνιστά τον παραλογισμό ενός πολέμου.

Ο Χριστός ερχόταν να ξεκινήσει έναν πόλεμο καρδιάς. Να αρχίσει μια μάχη που δεν κρατά μέρες ή χρόνια, μα μια ολάκερη ζωή. Ολημερίς και ολονυχτίς στην πιο αιματοβαμμένη γη, στο πιο πολύνεκρο πεδίο των μαχών, την ανθρώπινη καρδιά. Εκεί θα γινόταν η επανάσταση του Χριστού. Εκεί και η  βασιλεία του. Και σαν εκεί κερδιζόταν η μάχη με το φως και το σκοτάδι, τότε μεμιάς η κοινωνία θα άλλαζε και οι άνθρωποι θα έπαυαν το κακό, το μίσος την διχόνοια. Την εξουσία την έχει ανάγκη ο φοβισμένος και όχι ο ελεύθερος.Ο Χριστός έρχεται να νικήσει το κακό όχι εξαφανίζοντάς το, μια κι αυτό θα αποτελούσε απώλεια της ανθρώπινης ελευθερίας, άλλωστε τι νόημα έχει μια καλοσύνη που δεν μπορεί να μετατραπεί σε κακία, και μια αμαρτία σε μετάνοια.

Ο Χριστός έρχεται να σηκώσει όλο το κακό, το μίσος, τον πόνο και την αδικία του κόσμου αυτού, έως θανάτου με σκοπό να του δώσει διέξοδο και δικαίωση. Ο θάνατος από απειλή και μηδενισμό, θα γίνει Πάσχα, πέρασμα σε μια άλλη μορφή και δομή ζωής. Στη βασιλεία του Θεού. Σε μια κοινωνία φωτός, αγάπης, δικαιοσύνης και απουσίας κάθε μορφής πόνου, οδύνης και κακού. Τα βάσανα και οι καημοί των ανθρώπων, στο πρόσωπο του Χριστού δικαιώνονται. Αποκτούν μια άλλη διάσταση δίχως να παύουν να υφίσταται. Πλέον ο θάνατος έχεις ανάσταση, κι η απόγνωση ελπίδα.

Όλα αυτά είναι ξένα για τους ανθρώπους που υποδέχονται τον Χριστό στην είσοδο της πόλης Ιερουσαλήμ. Δεν είναι αυτό που περιμένουν. Αλλιώς είχαν φανταστεί και πλάσει τον δικό τους βασιλιά. Κι όταν διαπιστώνεις ότι ο άλλος δεν είναι αυτός που εσύ νόμιζες και περίμενες αλλά αυτό που είναι, έξω από τις δικές σου φαντασιώσεις, τότε απογοητεύεσαι, κι ευκόλως την υποτιθέμενη αγάπη μεταμορφώνεις σε αβυσσαλέο μίσος.

Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν, που οι ίδιοι άνθρωποι που ζητούσαν να στέψουν τον Χριστό βασιλέα τώρα επιμόνως και με φανατισμό ζητούν την θανάτωση του. Είναι μια γνωστή ιστορία που αιώνες τώρα επαναλαμβάνεται σε αυτόν τον κόσμο και σαφέστατα θα συνεχίσει τον δρόμο της επανάληψης της. Μισούμε για τον ίδιο λόγο που αγαπήσαμε, και θανατώνουμε πάντα εκείνον που κάποτε χειροκροτήσαμε. Άλλωστε το καρφί από το φιλί, απέχει μια ανάσα θανάτου….

«Κάποιοι έδειξαν μίσος, αλλά εσείς απαντούσατε με αγάπη»Επίσκοπος Χριστουπόλεως κ. Μακάριος

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Του Θεοφιλ. Επισκόπου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου

Επί τη εορτή του Ευαγγελισμού

της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου

Εν τη Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, τη 25η Μαρτίου/7η Απριλίου 2017

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Μιλήτου κ. Απόστολε,

Πανοσιολογιώτατε και σεβαστέ μου άγιε Καθηγούμενε κ. Εφραίμ,

Πανοσιολογιώτατοι Καθηγούμενοι και αντιπρόσωποι των Ιερών Αγιορειτικών Μονών,

Οσιώτατοι και ευλαβέστατοι Πατέρες,

Αγαπητοί προσκυνητές,

Αισθάνομαι ότι δεν έχω τις προϋποθέσεις να ομιλήσω για το μυστήριο που τελεσιουργείται στον Άγιον Όρος και, συγκεκριμένα, στην πανηγυρίζουσα Ιερά αυτή και περίπυστη Μονή, όπως πάλαι ποτέ δεν μπόρεσε να ομιλήσει ο Μωϋσής ενώπιον του τρέμοντος και καπνίζοντος Σιναίου Όρους, καθώς και οι Απόστολοι εν τω Θαβωρίω, ενώπιον της Θείας Μεταμορφώσεως.

Καταθέτω μόνον ευλαβώς στην αγάπη σας, κατά προτροπήν του προεστώτος της πανηγύρεως, Σεβ. Μητροπολίτου Μιλήτου κ. Αποστόλου ως και του αγίου Καθηγουμένου, μία εοραστική σκέψη, σκέψη κατανύξεως, για το σημερινό θεομητορικό γεγονός.

Η εορτή αυτή του Ευαγγελισμού συνιστά την πρώτη λειτουργία στον καιρό της Καινής Διαθήκης. Όπως στην κάθε Θεία Λειτουργία έχομε σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, για να γίνουν οι πιστοί, με τη Θεία Μετάληψη, σύσσωμοι και σύναιμοι του Δεσπότη Χριστού, κατά τον ίδιο τρόπο η πρώτη αγγελική λειτουργία είναι αυτή του Γαβριήλ, του «φθεγξαμένου τη Παρθένω το Χαίρε», διότι «συν τη φωνή εσαρκούτο ο όλων Δεσπότης». Τότε, αρρήτως και υπερφυώς, επιτελέστηκε η πρώτη σάρκωση και αυτό το οποίο βιώνουμε καθημερινώς στη Θεία Λειτουργία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία επανάληψη του Ευαγγελισμού, μία επανάληψη της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού· είναι το γεγονός κατά το οποίο, «συν τη φωνή» του τελούντος τη Θεία Λειτουργία επισκόπου, «σαρκούται ο τον όλων Δεσπότης».

Το μυστήριο αυτό της σαρκώσεως του Θεού Λόγου όχι μόνο φανερώνεται, αλλά και πραγματώνεται. Εκείνο το οποίο ήταν «αποκεκρυμμένον αγγέλοις τε και ανθρώποις», σήμερα αποκαλύπτεται. Εκείνο το οποίο μόνο ως σχέδιο υπήρχε στον ουρανό, γίνεται έργο και πραγματικότητα. Ο Άσαρκος σαρκώνεται. Ο Άχρονος εισέρχεται στο χρόνο. Ο Άναρχος άρχεται. Τα επίγεια συγχορεύουν με τα ουράνια. Ο Θεός γίνεται κοινωνός της ανθρώπινης φύσεως, για να γίνουμε ημείς «κοινωνοί θείας φύσεως»[1]. Μυστήριο το γεγονός της σαρκώσεως! Στο δοξαστικό των αποστίχων του Εσπερινού ακούσαμε τον υμνογράφο να λέγη: «Σήμερον χαράς ευαγγέλια! Ω Μυστήριον! Ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της συλλήψεως άφραστος».

Όπως ήδη προανέφερε ο προεξάρχων της Πανηγύρεως, ο περίνους και σεβάσμιος Ιεράρχης της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, Σεβ. Μητροπολίτης Μιλήτου κ. Απόστολος, το γεγονός του Ευαγγελισμού για όλους εμάς σήμερα, για τον Γέροντα Εφραίμ και την αδελφότητα, για τους προσκυνητές, και πρωτίστως για τον Πατριάρχη μας, έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί ταυτίζεται με τη μεγάλη και ιστορική αποκατάσταση της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου. Θα μπορούσαμε διαφορετικά να πούμε ότι σήμερα εορτάζουμε «διπλής χαράς ευαγγέλια».

Θέλω όμως, πατέρες και αδελφοί, να υπογραμμίσω ότι το σημαντικό σε όλη αυτή την υπόθεση του πόνου και του σταυρού είναι ότι η δοκιμασία μας ένωσε όλους και μας κατέστησε ομόψυχους και ομοκάρδιους, γεγονός που μόνον ως σημείο της χάριτος του Θεού μπορεί να ερμηνευτεί. Διότι, όπου υπάρχει ο διάβολος, υπάρχει διχόνοια. Όπου, όμως, υπάρχει ο Θεός, εκεί υπάρχει αγάπη και ενότητα.

Είναι γεγονός ότι η ψυχή στενάζει δίχως Θεό. Ο Νυμφίος, «ο ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων», τον οποίο σε μερικές ημέρες θα προσκυνήσουμε, μας αναζωογονεί, γιατί είναι ο μόνος ζωοδότης. Ο άνθρωπος ζει μόνο κοντά στο Θεό και, παρότι είναι λίγος, γίνεται πολύς και, ενώ είναι μικρός, γίνεται μεγάλος. Απογοητεύεται κάποιες φορές από όλα, αλλά τελικά δεν χάνεται, γιατί στρέφεται προς το Χριστό και πιστεύει καρδιακά ότι Αυτός είναι η μόνη λύση της ζωής μας. Πολλές φορές χάνουμε τις ελπίδες μας στους ανθρώπους και συνειδητοποιούμε τότε ότι ο Χριστός είναι ο μόνος που μας απέμεινε. Κάνουμε τον εσωτερικό μας διάλογο και λέμε: «Έχω το Χριστό προστασία που με ανορθώνει. Μπορεί οι άνθρωποι να με αδικήσουν. Μπορεί να με συκοφαντήσουν. Μπορεί τελικώς στη ζωή μου να αποτύχω παταγωδώς, αλλά μέσα από την αποτυχία μου θα γνωρίσω το Θεό. Κι αυτό θα είναι η δόξα μου και η τιμή μου». Είναι επιτυχία της ζωής μας ότι τελικά γνωρίζουμε το Θεό μέσα από μια θλίψη, μια δοκιμασία, μέσα από την κατασυκοφάντηση, τη δίωξη και τον πόνο. Μέσα σ᾽ αυτή την δύσκολη, επίπονη και οδυνηρή κατάσταση στρεφόμαστε προς Αυτόν, το Χριστό, και αισθανόμαστε ότι Αυτός έχει την αγάπη που μας λείπει. Έτσι, η αποτυχία και η απόγνωση μπορούν να μετατραπούν σε προνόμια και οι δυσκολίες μπορούν να γίνουν ευκολίες, που θα μας ανοίξουν το δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών.

Η δοκιμασία την οποία πέρασε το μοναστήρι και, στο όνομα του μοναστηριού, ο ιερός θεσμός του Μοναχικού Πολιτεύματος, πολλές φορές μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι μπορούν να μας αδικήσουν, να μας συκοφαντήσουν, να μας χτυπήσουν άδικα και αλύπητα, να μας στερήσουν πολλά σ᾽ αυτή τη ζωή, αλλά το θάνατο δεν μπορεί να μας τον στερήσει κανείς. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πια για μας, τότε, κοντά στο Θεό, νιώθουμε χαρά και δεν μας αγγίζει η ανθρώπινη απογοήτευση και η ψυχική κατάθλιψη. Ο Χριστός μας διδάσκει και το ήθος του μοναχικού πολιτεύματος μας εμπνέει με ποιό τρόπο να ζούμε με τη δυσκολία μας και, την ίδια στιγμή, η καθημερινότητά μας να μη χάνει την ομορφιά της· πως να ζούμε με τον πόνο, αλλά μέσα μας να έχουμε χαρά και ειρήνη η πως, ενώ είμαστε ασθενείς, να νιώθουμε εσωτερική πληρότητα και να μη φοβούμαστε το θάνατο.

Αυτές οι μεγάλες βιωματικές αλήθειες εξήλθαν ως «μύρον ευωδιάζον» από την αδελφότητα και τον ηγούμενο, κατά το δύσκολο και ζοφερό αυτό διάστημα της δοκιμασίας. Κάποιοι παραπλανητικώς οδήγησαν στο σκότος, αλλά εμείς από την αδελφότητα είδαμε φως. Κάποιοι μιλούσαν με φθόνο, αλλά εμείς λαμβάναμε από το Γέροντα και τους πατέρες καλοσύνη και συγχώρηση. Κάποιοι πάλι έδειξαν μίσος, αλλά εσείς απαντούσατε με αγάπη.

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης έλεγε: «Υπάρχει η επιθυμία του ανθρώπου για τον Θεό, μόνο επειδή υπάρχει πρώτα η επιθυμία του Θεού για τον άνθρωπο». Αυτό σημαίνει ότι η αναζητήση του Θεού από τον άνθρωπο επιτελείται με ένα παράδοξο και θαυμαστό τρόπο: Ο Θεός με βρίσκει, με την προϋπόθεση ότι εγώ εμπιστεύομαι τον εαυτό μου στα χέρια Του, εγκαταλείπω το θέλημά μου και απαλλάσσομαι από μέριμνες και φροντίδες. Ο Θεός επέβλεψε, λοιπόν, επί την αδελφότητα για μία ακόμη φορά.

Δόξα τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι.

Συγχαίρω τον πανοσιολογιώτατο Καθηγούμενο Γέροντα Εφραίμ και σύμπασα την αδελφότητα για το ήθος που επέδειξαν όλο αυτό το διάστημα καθώς και την εμπιστοσύνη τους στο θέλημα του Θεού. Σας παρακαλώ μάλιστα θερμώς να συνεχίσετε να επιδεικνύετε αυτό το αγαπητικό ήθος. Να συνεχίσετε το πνευματικό σας έργο, το οποίο προσβλέπει στη δόξα του Θεού και όχι στη δόξα των ανθρώπων. Όταν ο άνθρωπος προχωρεί στα πνευματικά, χωρεί μέσα του όλη την ανθρωπότητα για την οποία προσεύχεται, όπως ο Χριστός στη Γεθσημανή. Ο άνθρωπος που αγαπά δείχνει ότι γνώρισε το Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη.

Η Παναγία μας, από την πολλή της αγάπη προς το Θεό, δεν εμπιστεύτηκε το θέλημά της αλλά το θέλημα του Θεού και έτσι έγινε το θαύμα. Και το κάθε θαύμα που ζούμε είναι αποτέλεσμα πίστεως και αγάπης, όπως ακριβώς ζήσαμε αυτές τις ημέρες ένα ζωντανό θαύμα, μετά την αθωωτική για την Μονή απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης.

Σεβασμιώτατε, Πατέρες και αδελφοί

Στο στιχηρό του μικρού εσπερινού της εορτής αναφέρεται ότι ο «Άρχων των άνω Δυνάμεων, ο Γαβριήλ καταπτάς, την Παρθένον ασπάζεται, χαίρε λέγων όχημα, καθαρόν της Θεότητος». Εγκαρδίως κι εγώ σας κατασπάζομαι, ευχαριστώντας για την αγάπη και τη φιλοξενία, χαίρων δε και αγαλλόμενος εύχομαι να έχετε την μητρική προστασία της Παναγίας μας στην καθημερινή, μοναχική σας δολιχοδρομία και πλούσια την ευλογία του Θεού στα έργα σας, του ζωντανού Θεού της πίστεώς μας, στον οποίο πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.

H παράξενη δύναμη της Μεγάλης Εβδομάδας Μαρία Σιδέρη

Η Εβδομάδα των Παθών έχει μια παράξενη δύναμη: ενώ περιγράφει την πορεία ενός Ανθρώπου από τη Χρυσή πύλη των Ιεροσολύμων ως το Γολγοθά κι από εκεί ως τον τάφο, μέσα της χωρά σαν αγκαλιά όλους τους ανθρώπινους χαρακτήρες και όλες τις συμπεριφορές.

Σα κορδέλες ποικιλόχρωμες και διαφορετικής ποιότητας που τυλίγονται γύρω από ένα σταθερό, ακλόνητο στύλο και υφαίνουν το γαϊτανάκι, έτσι και οι μορφές που χορεύουν με δύναμη, οργή, φόβο, πίστη, αγάπη, δειλία, φθόνο ή υπομονή γύρω από τον Άνθρωπο γίνονται ένα γύρω και πάνω Του διατηρώντας την μοναδικότητα της ποιότητας και της απόχρωσης τους.

Η Μεγάλη Βδομάδα δεν είναι μόνο χρόνος. Για την ακρίβεια δεν είναι καν χρόνος: η μεγάλη βδομάδα είναι το πάντα και το παντού πάνω στη γη, είναι η συνάντηση όλων των ανθρώπων με αφορμή και αιτία έναν Άνθρωπο… μέσα της χωρούν ο μαθητής της αγάπης και ο προδότης μαθητής, ο άνδρας που δειλιάζει και η γυναίκα που αποκτά κοινωνική φωνή και υπόσταση. Μέσα της χωρούν ο στρατιωτικός ηγέτης που δε θέλει αίμα αθώου και ο θρησκευτικός ηγέτης που διψά για αίμα αθώου… μέσα της χωρούν η πόρνη που αποκαλύπτει μια ψυχή αρχοντική και ο άρχοντας που αποκαλύπτει μια ψυχή πωρωμένη… μέσα της χωρούν όλοι οι άνθρωποι, χωρούμε όλοι με όσα ελαττώματα και προτερήματα έχει ο καθένας μας, λουλούδια με ή χωρίς αγκάθια που συνθέτουν μια παράξενη ανθοδέσμη – ή ένα στέφανο μαρτυρίου… 

Η Εβδομάδα των Παθών δεν είναι μόνο εβδομάδα παθών του Θεανθρώπου, αλλά και εβδομάδα όπου συγκεντρώνονται τα μικρά ή μεγάλα πάθη όλων μας, αδυναμίες και δυνάμεις που στη διάρκεια των «μικρών» καθημερινών εβδομάδων περνούν απαρατήρητες: μέσα σ’ αυτές τις μεγάλες επτά ημέρες το μίσος και η αγάπη, η έπαρση και η ταπείνωση, η αχαριστία και η ευγνωμοσύνη, η προδοσία και η πίστη αποκτούν τις αληθινές τους γιγάντιες διαστάσεις, απελευθερωμένες από το περιτύλιγμα των κοινωνικών συμβάσεων που τις κάνει να φαίνονται μικρές.

Κι ακόμα, η Εβδομάδα των Παθών είναι αυτός ο χρονικός χώρος στον οποίο όλοι οι κοινωνικοί τίτλοι καταρρίπτονται ως αυτό που στ’ αλήθεια είναι: στην ουσία τους ψεύτικοι. Σ’ αυτή την αληθινά Μεγάλη Βδομάδα η κοινωνική ελίτ απογυμνώνεται και ο παρίας παρηγορεί το Θεό και αποσπά τη συγκλονιστική υπόσχεση… η γυναίκα και ο άνδρας αποκτούν ίσους ρόλους και την ελεύθερη επιλογή να τους αποδεχτούν … η μητέρα υιοθετεί ξένο παιδί και ο μαθητής κάνει μάνα του μια ξένη γυναίκα…

Τη Μεγάλη Βδομάδα η ανθρωπότητα δεν ελέγχεται με κριτήρια τη θέση της στην κοινωνική και οικονομική πυραμίδα, το φύλο και το βαθμό εγγύτητας με τον Κριτή… και το κυριότερο δεν ελέγχεται από τον Κριτή, γιατί ο Κριτής είναι καταδικασμένος και πάσχει: αυτή τη μια βδομάδα η ανθρωπότητα ελέγχεται με μοναδικό κριτήριο τις πράξεις της και μοναδικό κριτή την ίδια της τη συνείδηση που ξαφνικά ξυπνά από το λήθαργο και γίνεται Ερινύα. 

Αυτή είναι η παράξενη δύναμη της Μεγάλης Εβδομάδας:ενώ κανένας δεν καταδικάζει τα τέλεια «εγώ» μας, κάθε βήμα του Ανθρώπου προς το Γολγοθά γίνεται μαχαιριά στο τέλειο «εγώ» του καθενός μας… κάθε μοναχικό βήμα του Ανθρώπου προς το «Τέλος» αποκαλύπτει πως ο κόσμος που Εκείνος ευαγγελίζεται είναι άλλος από το δικό μας κόσμο, τον κοινωνικά ορθό μα ανθρώπινα σάπιο…

Η Θυσία της Σταύρωσης του Χριστού ΜαςΜίνα Μπουλέκου, Συγγραφέας-Ποιήτρια

Η θυσία της σταύρωσης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού συμβολίζει την ύψιστη πράξη αγάπης προς το δημιούργημά του, τον άνθρωπο.

Μέσω αυτής εγκαινιάστηκε η Καινή Διαθήκη που σηματοδότησε μια νέα αρχή για την πορεία του ανθρώπινου γένους. Η σχέση ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο έγινε τελειότερη μέσω των άχραντων μυστηρίων της Θείας Κοινωνίας.

Η σταύρωση του Χριστού. Ι.Μονή Ρεντίνας Αγράφων. Φωτο: Νίκος Λουπάκης

«Λάβετε, φάγετε, τούτο μου εστί το Σώμα πίετε εξ αυτού πάντες, τούτό εστί το Αίμα μου».
Ο Θεός μας αγάπησε τόσο πολύ, στέλνοντάς μας τον μονογενή Υιό Του, να σηκώσει στο σταυρό του μαρτυρίου τις δικές μας αμαρτίες, δίνοντάς μας άφεση και την ελπίδα ότι ο παράδεισος θα ανοίξει με την ανάσταση των νεκρών για κάθε ευσεβή χριστιανό, που θα ζει ενάρετα σύμφωνα με τις θείες εντολές Του και θα αγαπά τον πλησίον του.

Η μετάνοια και η συγχώρεση των ανθρώπων μετά την έλευση του Θεανθρώπου απέκτησε βαθύτερο νόημα στις ζωές όλων μας. Η σταυρική θυσία του Χριστού μας έγινε η μακαρία οδός από το θάνατο στην ανάσταση ημών.

Ο Χριστός μας συμβολίζει το αιώνιο φως.

«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής ».

Η χριστιανική πίστη είναι ο ισχυρότερος πυλώνας της ορθόδοξης θρησκείας μας. Συμβολίζει την άχραντη και ιερή σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου.

Ας προσευχηθούμε με κατάνυξη στα θεία πάθη του Χριστού μας και ας ευχηθούμε να μας αξιώσει στην αιώνια βασιλεία Του.

Ο Κύριός μας είναι η Αρχή και το Τέλος όλων.