Λίγα λουλούδια από τον κήπο του αγ. Ιωάννου του Σιναΐτη

Αδελφοί μου,

Αληθινά, οφείλω να σας ευχαριστήσω, διότι με καλέσατε να σας ομιλήσω και γίνατε έτσι αιτία να μελετήσω λίγο και να ασχοληθώ με έναν μεγάλο Άγιο της Εκκλησίας μας, τον άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, να μαζέψω λίγα άνθη από την σοφή διδασκαλία του, η οποία έχει ως στόχο να οδηγήσει την ζωή μας στο θέλημα του Θεού και στην σωτηρία της ψυχής μας.

Αδελφοί μου, πρέπει να γνωρίζετε ότι:

Υπάρχει κάτι που είναι πιο μεγάλο από την γη. Και αυτό είναι η θάλασσα.

Υπάρχει κάτι που είναι πιο μεγάλο και από την θάλασσα. Και αυτό είναι ο ουρανός.

Υπάρχει και κάτι που είναι πιο μεγάλο και από τον ουρανό. Και αυτό είναι η ψυχή ενός ανθρώπου.

Ω!!! Η ψυχή ενός ανθρώπου, πόσο μεγάλη είναι!!!

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι η πνοή του Θεού, είναι αυτό που από τον Θεόν εξήλθε και εις τον άνθρωπον εισήλθε. Ενεφύσησε ο Θεός εις τον χοϊκόν άνθρωπον και έδωσε εις αυτόν τον άνθρωπον πνοήν ζώσαν.

Η ψυχή του ανθρώπου είναι η πνοή του Θεού, είναι το ζωντάνεμα, θα λέγαμε, του Θεού εις τον κόσμον ολόκληρον, είναι η παρουσία και η ενθύμηση του Θεού σ  ὁλόκληρη την κτίση. Ο άνθρωπος επλάσθη κατ  εἰκόνα και καθ  ὁμοίωσιν του Θεού. Ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να γίνει κατά χάριν Θεός.

«Υμείς θεοί εστε και υιοί Υψίστου πάντες», αναφέρει ο Ψαλμωδός (Ψαλμ. 81,6).

Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση που μας αρμόζει, αδελφοί μου. Γεννηθήκαμε και ήλθαμε στον κόσμον με έναν προορισμό και έναν σκοπό: Να γίνουμε Άγιοι. Γι  αὐτό όπου και να βρισκόμαστε, ο,τι και να κάμουμε πρέπει να εργαζόμεθα την Αγιότητα. Στη ζωή αυτή με την βοήθεια του Θεού μπορούμε να πετύχουμε την Αγιότητα. «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι». Μας προτρέπει ο απόστολος Πέτρος στην Α΄ Καθολική Επιστολή του (Α  Πέτρ. 1,16).  Εάν αποτύχουμε, φανερώνουμε την αποστροφή μας προς τον Θεό και η ζωή μας τότε γίνεται χαρά των δαιμόνων.

Η περίοδος αυτή μέσα στην οποία ζούμε, μας δίνει την δυνατότητα τουλάχιστον να δώσουμε στον Θεόν την προαίρεσή μας. Και Εκείνος θα μας δώσει την σωτηρία μας. Έτσι λοιπόν αυτός που έχει την προαίρεση αισθάνεται την Χάρη του Θεού εντός του και εις όλην την Κτίση. Και χαίρεται κάτι από την χαρά του Παραδείσου.

Κάποτε, επισκεπτόμενος το Άγιον Όρος, βρέθηκα στα Κατουνάκια. Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε φθάσει σε μεγάλο ύψος αγιότητος. Ομοίαζε περισσότερο με άγγελο. Το πρόσωπό του έλαμπε από την Χάρη του Θεού. Στην πορεία μου αυτή για τα Κατουνάκια είχα μαζί μου δύο καθηγητές Θεολόγους και έναν φοιτητή του Πολυτεχνείου. Φθάσαμε στον Γέροντα μετά από μεγάλη ανάβαση. Μας υποδέχθηκε με απέραντη αγάπη και χαρά. «Έχω μεγάλη χαρά», έλεγε. «Παπάς ήλθε στο κελλί μου!».

Καθήσαμε και ένας από τους καθηγητάς ερώτησε:

«Γέροντα, μπορείτε να μας πείτε κάτι για την ευωδία του Αγίου Πνεύματος;».

Ο Γέροντας σοβάρεψε και ρώτησε:

«Τι εννοείς;».

«Να Γέροντα, τα άγια Λείψανα, οι ιερές εικόνες δεν εκπέμπουν κάποια ευωδία;».

«Α,α», είπε ο Γέροντας και καθώς εσκέπτετο τι να απαντήσει έσκυψε το κεφάλι και μια σιωπή απλώθηκε παντού.

Ύστερα…ω, ύστερα μια ευωδία πλημμύρισε όλον τον τόπο. Σήκωσα τα μάτια μου και είδα τους άλλους τρεις με μάτια γεμάτα δάκρυα να με κοιτάνε. Ο Γέροντας παρέμενε με σκυμμένο το κεφάλι. Μια γλυκύτητα πλημμύρισε τις καρδιές μας, μια κατάσταση που θύμιζε εκείνο το «επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη», όπως λέγει και ο μέγας απόστολος Παύλος.

Ο Γέροντας σήκωσε το κεφάλι του σαν ντροπιασμένο παιδί και μας είπε:
«Να με συγχωρέσετε, δεν ήξερα να σας το πω και ζήτησα από τον Θεό να σας το δείξει».
Όταν ο Χριστός έλεγε ότι «η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστι» ως Βασιλεία υπονοούσε αυτή τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και που αλλού, αδελφοί μου, θα βιώσουμε εμείς αυτή τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος αν όχι στον ναό του Θεού;

Κάθε φορά που πηγαίνουμε στον Ναό, στην θεία Λειτουργία, πρέπει να πηγαίνουμε προετοιμασμένοι. Όποιος τιμά την θεία Λειτουργία, τον τιμά και ο Θεός. Αδελφοί μου, ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ έλεγε ότι ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ανθρώπου πρέπει να είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.

Γνωρίζετε ότι, η πρώτη ημέρα της εβδομάδος είναι η Κυριακή.

Την Κυριακή μαζευόμαστε στον ναό ή μάλλον ανεβαίνουμε στον ουρανό, αφού κάθε ναός είναι ένα κομμάτι του ουρανού πάνω στην γη, για να συναντήσουμε τον Θεόν, και ανακατευόμαστε όλοι με τους αγγέλους και τους Αγίους, για να δούμε και να ζήσουμε αυτό που μας λέγει ο απόστολος Παύλος, «α οφθαλμός ουκ οίδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν». Από την Κυριακή μέχρι την άλλη Κυριακή η θεία Λειτουργία συνεχίζεται. Παίρνουμε τον Χριστό από τον ναό με την θεία κοινωνία. «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Παίρνουμε τον Χριστό και Τον λιτανεύουμε στον δρόμο και Τον οδηγούμε από τον ναό στο σπίτι μας, στην δουλειά μας. Παντού. Και η θεία Λειτουργία συνεχίζεται με άγια Τράπεζα την καρδιά μας, η οποία βρίσκεται μέσα στο Άγιο Βήμα, που πρέπει να είναι το σώμα μας. Έτσι λοιπόν η ζωή μας πρέπει να γίνεται μια ατελεύτητη θεία Λειτουργία.Και ετοιμαζόμαστε για να εισέλθουμε στην λαμπρότητα των Αγίων, όχι «εν εσόπτρω και αινίγματι, αλλά πρόσωπον προς πρόσωπον». Ετοιμαζόμαστε για να εισέλθουμε μαζί με τα λειτουργικά όντα, τους αγγέλους και τους Αρχαγγέλους, τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ, τα πολυόμματα και τα πτερωτά. Και μέσα σ  αὐτήν την πανδαισία και εμείς, που βαθιά μέσα μας κρύβουμε τον ουράνιο Μαργαρίτη, τον Χριστό μας. Στα αυτιά μου αυτή τη στιγμή έρχεται μια ουράνια μελωδία βγαλμένη από τα έγκατα του είναι μου: «εν ταις λαμπρότησι των Αγίων σου πως εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γαρ τολμήσω συνεισελθείν εις τον νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι του γάμου και δέσμιος εκβαλούμαι υπό των αγγέλων· καθάρισον, Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου και σώσόν με ως φιλάνθρωπος».

Έτσι περίπου έζησαν οι Άγιοι.

Ένας τέτοιος μεγάλος Άγιος, άγνωστος στους πολλούς, είναι και ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης.

Σε ηλικία 16 περίπου ετών πρόσφερε τον εαυτό του στον Χριστόν ως «θυσία ευάρεστον και δεκτήν» με το να εισέλθει στον ζυγόν της μοναχικής πολιτείας, στο όρος Σινά. Από αυτήν δε την διαμονή του στον ορατό τόπο, πορευόταν και κατευθυνόταν προς τον αόρατο Θεό.

Υπετάγη και εμπιστεύθηκε την ψυχή του εν Κυρίω στον πνευματικό του πατέρα σαν σε έναν άριστο κυβερνήτη, και έτσι ακίνδυνα εταξίδευε το μεγάλο, επικίνδυνο και τρικυμιώδες ταξίδι της παρούσας ζωής.

Αδελφοί μου, σ  αὐτήν την αγιότερη περίοδο του έτους με καλέσατε να  ομιλήσω σε σας, που σαν διψασμένα ελάφια προσμένετε λόγο Θεού. Εγώ όμως δεν έχω τι άλλο να πω!

Βρήκα στην πόρτα του κελλιού μου μια ανθοδέσμη από λουλούδια. Ήταν τόσα πολλά που δεν μπόρεσε να τα χωρέσει η αγκαλιά μου. Πήρα μερικά και τα έφερα εδώ για να αισθανθείτε κάτι από την ευωδία που εκπέμπουν, ευωδία πνευματική. Από άνθρωπο που είχε καταστεί ναός του Θεού, δοχείον του Αγίου Πνεύματος. Ευωδία κατάλληλη γι  αὐτήν την περίοδο που πορευόμεθα.

Τα λουλούδια αυτά μας ανεβάζουν πνευματικά και μας χαρίζουν το άρωμα του παραδείσου.

Φύτρωσαν στην ζωή αυτού του μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας μας, του αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου. Η Εκκλησία μας τον τιμά δύο φορές τον χρόνο: την 30^η Μαρτίου, ημέρα της κοιμήσεώς του, και την Δ  Κυριακή των Νηστειών.

Τα λουλούδια αυτά είναι ποτισμένα από τον ιδρώτα και το αίμα της ασκητικής του ζωής. Με δάκρυα και μετάνοια, με νηστεία και κακοπάθεια, ήλκυσαν το Πνεύμα του Θεού, το Άγιο Πνεύμα, και συνέγραψε το χαριτωμένο βιβλίο, το οποίο ονομάζεται ΚΛΙΜΑΞ. Στο βιβλίο αυτό περιέχονται 30 λόγοι που ομοιάζουν με σκαλοπάτια σε μια πελώρια σκάλα που πατάει στην γη και την κορυφή της την κρατά ο Θεός. Με αυτήν την σκάλα ημπορεί ο καθένας, που τον Θεό αγαπά, να ανέβη στον ουρανό για να συναντήσει τον Χριστό μας.

Το βιβλίο αυτό εγράφη από Μοναχό και απευθύνεται σε Μοναχούς. Αλλά όλοι μας γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει άλλο Ευαγγέλιο για τους Μοναχούς και άλλο για τους εν τω κόσμω αδελφούς μας. Εγώ πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είναι Μοναχοί. Όλοι έχουν μια οικογένεια και όλοι αγωνίζονται να ζήσουν τον Θεόν. Εξάλλου κάθε ένας έχει τον αγώνα του, κάθε ένας έχει τον σταυρό του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τον σταυρό τους, δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στη γη χωρίς σταυρό.

Αυτοί που γνώρισαν τον Χριστό από την παιδική τους ηλικία έχουν για σταυρό, τον Σταυρό του Χριστού μας.

Αυτοί που γνώρισαν τον Χριστό και μετανόησαν για την προτέρα τους ζωή, έχουν για σταυρό, τον σταυρό του ληστού που μετανόησε.

Και αυτοί που γνώρισαν τον Χριστό και δεν Τον δέχθηκαν, έχουν στη ζωή τους τον σταυρό του ληστού που δεν μετενόησε. Όλοι λοιπόν έχουμε τον σταυρό μας. Καθένας κουβαλά τον σταυρό του και ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά, τον Γολγοθά της προσωπικής του ζωής. Αυτόν τον αγώνα και αυτήν την άσκηση, εάν την προσφέρει κανείς στον Θεόν, τότε ο άνθρωπος αυτός γίνεται ασκητής.

«Ουχ ο τόπος, αλλά ο τρόπος». Έτσι λοιπόν ο τσαγκάρης του αγίου Αντωνίου ημπορεί να είναι ανώτερος και από τον ασκητή της ερήμου.