Άγιος Πορφύριος: Όταν ο Χριστός εγκύψη μέσα μας…

Ο Χριστός –είπε ο άγιος Πορφύριος– είναι παντού και όλοι οι Άγιοι είναι παντού. Τώρα αυτό εξηγήστε το και εσείς, εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μόνο σας λέω, όπου σκέφτεσαι τον Άη-Αντώνη, και τώρα μπορεί να τον σκεφτώμαστε εμείς εδώ, άλλοι τον σκέφτονται στην Θηβαΐδα, άλλοι στην Αίγυπτο, άλλοι στα Ιεροσόλυμα, άλλοι στο Σινά. Αυτήν την ώρα είναι κι εδώ κι εκεί κι εκεί. Τι λέτε; Είναι στον κόσμο τον πνευματικό.

Και ενώ είμαστε χριστιανοί τίποτα δεν ξέρουμε, ρε παιδιά, τίποτα, τίποτα δεν ξέρουμε από Χριστό. Και ζούμε οι καημένοι και διαβάζουμε και κανένα λόγο, ωραίος είναι, ωραία τα είπε και ο πατήρ Αυγουστίνος και ο πατήρ Νικόλαος, πώς τον λένε;… Πολύ ωραία κι όμως μένουμε πιστοί εις την ορθότητά μας, εις την απερισκεψία μας και ζούμε χωρίς Χριστό.

Ο Χριστός είναι άλλο πράγμα. Όταν έλθη ο Χριστός στον άνθρωπο, στην ψυχή μας, η ψυχή γίνεται αλλοιώς, ζει παντού, ζει στ’ άστρα, ζει στον κόσμο τον πνευματικό, ζει στο χάος, ζει στο σύμπαν. Μιλάνε με το τηλέφωνο στην Νότιο Αφρική, στον Ινδικό Ωκεανό και τους λέει (ο χαρισματούχος) για το σπίτι τους, για τα κορίτσια τους, για την οικογένειά τους και αυτός είναι εδώ. Καταλάβατε;

Σεις τώρα θα νομίζετε έτσι που σας τα λέω ότι τέλος πάντων εγώ είμαι κάτι. Δεν είμαι τίποτα. Όμως και απ’ αυτά που λέω, λίγο σαν να τα γεύωμαι. Πολύ λίγο και προσπαθώ και θέλω και αγαπώ. Αλλά πολλές φορές το ζω με την Χάρη του Θεού χωρίς να μιλάω, δεν μου επιτρέπεται. Ό,τι μου επιτρέπεται το λέω, αλλά δεν μπορώ να πω πάντοτε.

Χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή, πάει τελείωσε. Αν δεν βλέπης τον Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό. Κατάλαβες; Θυμάμαι κιόλας το τραγούδι: «Συν Χριστώ πανταχού, φόβος ουδαμού», το ‘χετε ακούσει;

Έτσι πράγματι να βλέπουμε τον Χριστό, είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο, είναι το παν, αλλά είναι φίλος και το φωνάζει «βρε, σας έχω φίλους, δεν το καταλαβαίνετε; είμαστε αδέλφια, εγώ δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω, σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου την ζωή».

Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια που ο άνθρωπος σκέφτεται και βασανίζεται από διάφορους λογισμούς και διάφορες πιέσεις που κατά διαφόρους καιρούς στην ζωή του τον ετραυμάτισαν.

Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Ο Χριστός είναι το παν, είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινό που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάη, (να) τα βλέπη όλα, να βλέπη όλους, να πονάη για όλους, να θέλη όλους μαζί του, όλους κοντά στον Χριστό.

Όταν εμείς βρίσκωμαι κάποιο θησαυρό ή ό,τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά. Ο Χριστιανός όμως όταν βρη τον Χριστό, όταν γνωρίση τον Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψη μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθή, θέλει να φωνάζη, θέλει να το λέη παντού, θέλει να λέη για τον Χριστό, τι είναι ο Χριστός, «αγαπήσατε τον Χριστό και μηδέν προτιμήσετε της αγάπης Αυτού».

Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρο των εφετών. Όλα στον Χριστό υπάρχουν τα ωραία και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στενοχώρια.

Όπου βρούμε τον Χριστό ας είναι και μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε να μη χάσουμε τον Χριστό. Διαβάστε να δήτε, ασκηταί που εγνώρισαν τον Χριστό δεν ήθελαν να φύγουν από την σπηλιά, ούτε βγαίναν έξω να κάνουνε πιο πέρα, θέλαν να ‘ναι εκεί που αισθανόντουσαν τον Χριστό μαζί τους.

Ο Χριστός είναι πηγή της ζωής, της χαράς. Έτσι καλούμεθα να ζήσουμε, όταν λέμε είμαστε Χριστιανοί, όταν λέμε είμαστε του Χριστού. Και στις ώρες αδυναμίας μας, μόλις ειδούμε τον Χριστό αμέσως αλλάζουμε γνώμη και θέλουμε να ‘μαστε με τον Χριστό.

Αλλά ο Χριστός είναι ο φίλος μας, είναι ο αδελφός μας, το φωνάζει «Υμείς φίλοι μου εστέ», δεν θέλω να με βλέπετε διαφορετικά, δεν θέλω να με βλέπετε έτσι ότι εγώ είμαι ο Θεός, ότι είμαι ο Λόγος του Θεού, ότι είμαι μία υπόστασις της Αγίας Τριάδος. Θέλω να με βλέπετε δικό σας, φίλο σας, να με αγκαλιάζετε, να αισθάνεσθε στην ψυχή σας τον φίλο σας, Εμένα που είμαι η πηγή της ζωής, που είμαι η αλήθεια.

Τώρα είπαμε υπάρχει ο Σατανάς; υπάρχει η κόλασις; υπάρχει ο θάνατος; Ναι όλα αυτά υπάρχουν, όντως υπάρχουν. Είναι το άλλο μέρος το κακό, είναι το σκοτάδι, είναι όλα του σκοταδιού. Ο άνθρωπος του Χριστού όταν αγαπήση τον Χριστό απαλλάττεται απ’ τον διάβολο, από την κόλαση και από τον θάνατο.

Θα μου πης «εσύ έφτασες να είσαι έτσι;», δεν έχω φτάσει, αυτό θέλω και στην σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σε αυτά. Δεν τα ζω, όμως προσπαθώ, δηλαδή πώς να σας πω; Δεν έχω πάει σ’ ένα μέρος έτσι, ή πήγα μια φορά το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω, να τώρα, αυτήν την στιγμή, αύριο-μεθαύριο κάθε στιγμή μου ‘ρχεται και θέλω να πάω εκεί. Το ζητάω, δεν είμαι όμως εκεί.

Δεν μπορώ να σας τα εξηγήσω αυτά. Τα καταλαβαίνετε; Ναι, αλλά ζω μέσα σ’ αυτήν την προσπάθεια. Πέστε με κουτό, πέστε ότι αυτά δεν τα λένε, Γέροντα, όποιος προσπαθεί δεν μιλάει, αλλά επικαλείται την θεία Χάρη να τον βοηθήση. Ε! ναι, αλλά άμα τρελλαίνεται κανείς μιλάει. Υπάρχει και τρέλλα. Τώρα που μιλάμε δεν είμαι στα καλά μου, τώρα είμαι κουτός που λέω αυτά.

Το θέμα είναι ώσπου να έρθη ο Χριστός μαζί σου, τότε είσαι παντού «συν Χριστώ». Αυτό είναι η δυσκολία μας, που δεν έχουμε τον Χριστό. Πάνω σ’ αυτά φροντίσετε κι εσείς. Να τα αισθανθούμε, να τα ζήσουμε και να γίνουν πραγματικότης. Δεν θέλει τον φόβο ο Χριστός. Μέχρι το τέλος οι καημένοι οι Απόστολοι φοβήθηκαν, πεισθήκανε, τι πάθανε! Το Πνεύμα που πήγε, αυτό τους ετελείωσε, η Χάρις τους ετελείωσε.

Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 214.

https://www.koinoniaorthodoxias.org