῾Ο πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐσώθη διὰ τοῦ σωτηρίου Πάθους Μνήμη τοῦ Εὐγνώμονος Ληστοῦ* 12η ᾿Οκτωβρίου1

Στίχοι εἰς τὸν Εὐγνώμονα Λῃστὴν
Κεκλεισμένας ἤνοιξε τὰς πύλας,
Βαλὼν ὁ Λῃστὴς κλεῖδα τὸ μνήσθητί μου.
(Μεγάλη Παρασκευή. Συναξάριον)
ΟΤΑΝ τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ ἐσταυρώθη ὁ
Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστὸς στὸν Γολγοθᾶ,
ἐσταυρώθησαν μαζί Του δύο λησταί, ὥστε νὰ
πληρωθῆ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ ῾Αγίου Προφήτου
῾Ησαΐου, ὅτι ὁ Μεσσίας «ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλο-
γίσθη» (῾Ησ. νγʹ 12).
Τοὺς δύο αὐτοὺς ληστὰς ἐσταύρωσαν ἐκ
δεξιῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Κυρίου. ᾿Ενῶ ἦσαν
ἀκόμη ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, ὁ ἕνας ἐκ τῶν λη-
στῶν, τοῦ ὁποίου τὴν καρδιὰ εἶχαν ἐκτραχύνει
οἱ ἁμαρτίες, ἐλοιδόρησε τὸν Κύριό μας, λέγον-
τας: «Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ
ἡμᾶς!». ῾Ο ἄλλος ὅμως Ληστὴς ἦλθε σὲ μετά-
νοια, ἔνοιωσε συμπόνια, βλέποντας τὸν Δίκαιο
καταδικασμένο καὶ ἐπετίμησε τὸν συσταυρωμένο
– 2 –
του αὐστηρά: «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν,
ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; καὶ ἡμεῖς μὲν
δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμ-
βάνομεν· οὗτος δέ, οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε».
Καὶ ἀφοῦ ἐστράφη πρὸς τὸν Χριστό,
ἀνεφώνησε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν
ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου!». Τότε, ὁ Κύριός
μας ἐστράφηκε πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπε:
«᾿Αμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ
ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ. κγʹ 39-43).
῾Ο Εὐγνώμων Ληστὴς ἦταν λοιπὸν ὁ
πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος βρῆκε σωτη-
ρία καὶ λύτρωσι διὰ τοῦ σωτηρίου Πάθους
τοῦ Κυρίου μας.
Δὲν ἐχρειάσθησαν εἰς αὐτὸν χρόνια ἀσκήσεως, δάκρυα καὶ προσ-
ευχές· μόνον ἡ εἰλικρινής του μετάνοια καὶ ἡ ὁμολογία τῆς θεότητος
τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν στιγμὴ τῆς ῎Ακρας Ταπεινώσεώς Του, ἦταν
ἀρκετὴ γιὰ νὰ παράσχη σὲ αὐτὸν τὴν ἀπόλαυσι τῶν αἰωνίων
ἀγαθῶν.
* * *
Μικρὰν φωνὴν ἀφῆκεν ὁ Λῃστὴς ἐν τῷ σταυρῷ, μεγάλην πίστιν
εὗρε, μιᾷ ῥοπῇ ἐσώθη καὶ πρῶτος Παραδείσου, πύλας ἀνοίξας
εἰσῆλθεν· ὁ αὐτοῦ τὴν μετάνοιαν προσδεξάμενος, Κύριε, δόξα Σοι.
(᾿Ακολουθία τῶν ῾Αγίων Παθῶν. ᾿Αντίφωνον ιδʹ. Τροπάριον βʹ)
Βλέπων ὁ Λῃστὴς τὸν ᾿Αρχηγὸν τῆς ζωῆς, ἐπὶ Σταυροῦ κρεμάμενον
ἔλεγεν· Εἰ μὴ Θεὸς ὑπῆρχε σαρκωθείς, ὁ σὺν ἡμῖν σταυρωθείς, οὐκ
ἂν ὁ ἢλιος τὰς ἀκτῖνας ἐναπέκρυψεν, οὐδὲ ἡ γῆ σειομένη ἐκυμαίνετο.
᾿Αλλ᾿ ὁ πάντων ἀνεχόμενος, μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ
Σου.
᾿Εν μέσῳ δύο λῃστῶν, ζυγὸς δικαιοσύνης εὑρέθη ὁ Σταυρός Σου·
τοῦ μὲν καταγομένου εἰς ᾅδην, τῷ βάρει τῆς βλασφημίας· τοῦ δὲ
κουφιζομένου πταισμάτων, πρὸς γνῶσιν θεολογίας· Χριστὲ ὁ Θεὸς
δόξα Σοι.
(Παρακλητική. ῏Ηχος πλ. δʹ. Τετάρτη πρωῒ εἰς τὸν ῎Ορθρον. Καθίσματα)
* * *
– 1 –
῾Ο πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐσώθη διὰ τοῦ σωτηρίου Πάθους
Μνήμη
τοῦ Εὐγνώμονος Ληστοῦ*
12η ᾿Οκτωβρίου1
Στίχοι εἰς τὸν Εὐγνώμονα Λῃστὴν
Κεκλεισμένας ἤνοιξε τὰς πύλας,
Βαλὼν ὁ Λῃστὴς κλεῖδα τὸ μνήσθητί μου.
(Μεγάλη Παρασκευή. Συναξάριον)
ΟΤΑΝ τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ ἐσταυρώθη ὁ
Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστὸς στὸν Γολγοθᾶ,
ἐσταυρώθησαν μαζί Του δύο λησταί, ὥστε νὰ
πληρωθῆ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ ῾Αγίου Προφήτου
῾Ησαΐου, ὅτι ὁ Μεσσίας «ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλο-
γίσθη» (῾Ησ. νγʹ 12).
Τοὺς δύο αὐτοὺς ληστὰς ἐσταύρωσαν ἐκ
δεξιῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Κυρίου. ᾿Ενῶ ἦσαν
ἀκόμη ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, ὁ ἕνας ἐκ τῶν λη-
στῶν, τοῦ ὁποίου τὴν καρδιὰ εἶχαν ἐκτραχύνει
οἱ ἁμαρτίες, ἐλοιδόρησε τὸν Κύριό μας, λέγον-
τας: «Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ
ἡμᾶς!». ῾Ο ἄλλος ὅμως Ληστὴς ἦλθε σὲ μετά-
νοια, ἔνοιωσε συμπόνια, βλέποντας τὸν Δίκαιο
καταδικασμένο καὶ ἐπετίμησε τὸν συσταυρωμένο
– 2 –
του αὐστηρά: «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν,
ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; καὶ ἡμεῖς μὲν
δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμ-
βάνομεν· οὗτος δέ, οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε».
Καὶ ἀφοῦ ἐστράφη πρὸς τὸν Χριστό,
ἀνεφώνησε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν
ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου!». Τότε, ὁ Κύριός
μας ἐστράφηκε πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπε:
«᾿Αμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ
ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ. κγʹ 39-43).
῾Ο Εὐγνώμων Ληστὴς ἦταν λοιπὸν ὁ
πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος βρῆκε σωτη-
ρία καὶ λύτρωσι διὰ τοῦ σωτηρίου Πάθους
τοῦ Κυρίου μας.
Δὲν ἐχρειάσθησαν εἰς αὐτὸν χρόνια ἀσκήσεως, δάκρυα καὶ προσ-
ευχές· μόνον ἡ εἰλικρινής του μετάνοια καὶ ἡ ὁμολογία τῆς θεότητος
τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν στιγμὴ τῆς ῎Ακρας Ταπεινώσεώς Του, ἦταν
ἀρκετὴ γιὰ νὰ παράσχη σὲ αὐτὸν τὴν ἀπόλαυσι τῶν αἰωνίων
ἀγαθῶν.
* * *
Μικρὰν φωνὴν ἀφῆκεν ὁ Λῃστὴς ἐν τῷ σταυρῷ, μεγάλην πίστιν
εὗρε, μιᾷ ῥοπῇ ἐσώθη καὶ πρῶτος Παραδείσου, πύλας ἀνοίξας
εἰσῆλθεν· ὁ αὐτοῦ τὴν μετάνοιαν προσδεξάμενος, Κύριε, δόξα Σοι.
(᾿Ακολουθία τῶν ῾Αγίων Παθῶν. ᾿Αντίφωνον ιδʹ. Τροπάριον βʹ)
Βλέπων ὁ Λῃστὴς τὸν ᾿Αρχηγὸν τῆς ζωῆς, ἐπὶ Σταυροῦ κρεμάμενον
ἔλεγεν· Εἰ μὴ Θεὸς ὑπῆρχε σαρκωθείς, ὁ σὺν ἡμῖν σταυρωθείς, οὐκ
ἂν ὁ ἢλιος τὰς ἀκτῖνας ἐναπέκρυψεν, οὐδὲ ἡ γῆ σειομένη ἐκυμαίνετο.
᾿Αλλ᾿ ὁ πάντων ἀνεχόμενος, μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ
Σου.
᾿Εν μέσῳ δύο λῃστῶν, ζυγὸς δικαιοσύνης εὑρέθη ὁ Σταυρός Σου·
τοῦ μὲν καταγομένου εἰς ᾅδην, τῷ βάρει τῆς βλασφημίας· τοῦ δὲ
κουφιζομένου πταισμάτων, πρὸς γνῶσιν θεολογίας· Χριστὲ ὁ Θεὸς
δόξα Σοι.
(Παρακλητική. ῏Ηχος πλ. δʹ. Τετάρτη πρωῒ εἰς τὸν ῎Ορθρον. Καθίσματα)
* * *
– 1 –
῾Ο πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐσώθη διὰ τοῦ σωτηρίου Πάθους
Μνήμη
τοῦ Εὐγνώμονος Ληστοῦ*
12η ᾿Οκτωβρίου1
Στίχοι εἰς τὸν Εὐγνώμονα Λῃστὴν
Κεκλεισμένας ἤνοιξε τὰς πύλας,
Βαλὼν ὁ Λῃστὴς κλεῖδα τὸ μνήσθητί μου.
(Μεγάλη Παρασκευή. Συναξάριον)
ΟΤΑΝ τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ ἐσταυρώθη ὁ
Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστὸς στὸν Γολγοθᾶ,
ἐσταυρώθησαν μαζί Του δύο λησταί, ὥστε νὰ
πληρωθῆ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ ῾Αγίου Προφήτου
῾Ησαΐου, ὅτι ὁ Μεσσίας «ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλο-
γίσθη» (῾Ησ. νγʹ 12).
Τοὺς δύο αὐτοὺς ληστὰς ἐσταύρωσαν ἐκ
δεξιῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Κυρίου. ᾿Ενῶ ἦσαν
ἀκόμη ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, ὁ ἕνας ἐκ τῶν λη-
στῶν, τοῦ ὁποίου τὴν καρδιὰ εἶχαν ἐκτραχύνει
οἱ ἁμαρτίες, ἐλοιδόρησε τὸν Κύριό μας, λέγον-
τας: «Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ
ἡμᾶς!». ῾Ο ἄλλος ὅμως Ληστὴς ἦλθε σὲ μετά-
νοια, ἔνοιωσε συμπόνια, βλέποντας τὸν Δίκαιο
καταδικασμένο καὶ ἐπετίμησε τὸν συσταυρωμένο
– 2 –
του αὐστηρά: «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν,
ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; καὶ ἡμεῖς μὲν
δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμ-
βάνομεν· οὗτος δέ, οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε».
Καὶ ἀφοῦ ἐστράφη πρὸς τὸν Χριστό,
ἀνεφώνησε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν
ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου!». Τότε, ὁ Κύριός
μας ἐστράφηκε πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπε:
«᾿Αμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ
ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ. κγʹ 39-43).
῾Ο Εὐγνώμων Ληστὴς ἦταν λοιπὸν ὁ
πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος βρῆκε σωτη-
ρία καὶ λύτρωσι διὰ τοῦ σωτηρίου Πάθους
τοῦ Κυρίου μας.
Δὲν ἐχρειάσθησαν εἰς αὐτὸν χρόνια ἀσκήσεως, δάκρυα καὶ προσ-
ευχές· μόνον ἡ εἰλικρινής του μετάνοια καὶ ἡ ὁμολογία τῆς θεότητος
τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν στιγμὴ τῆς ῎Ακρας Ταπεινώσεώς Του, ἦταν
ἀρκετὴ γιὰ νὰ παράσχη σὲ αὐτὸν τὴν ἀπόλαυσι τῶν αἰωνίων
ἀγαθῶν.
* * *
Μικρὰν φωνὴν ἀφῆκεν ὁ Λῃστὴς ἐν τῷ σταυρῷ, μεγάλην πίστιν
εὗρε, μιᾷ ῥοπῇ ἐσώθη καὶ πρῶτος Παραδείσου, πύλας ἀνοίξας
εἰσῆλθεν· ὁ αὐτοῦ τὴν μετάνοιαν προσδεξάμενος, Κύριε, δόξα Σοι.
(᾿Ακολουθία τῶν ῾Αγίων Παθῶν. ᾿Αντίφωνον ιδʹ. Τροπάριον βʹ)
Βλέπων ὁ Λῃστὴς τὸν ᾿Αρχηγὸν τῆς ζωῆς, ἐπὶ Σταυροῦ κρεμάμενον
ἔλεγεν· Εἰ μὴ Θεὸς ὑπῆρχε σαρκωθείς, ὁ σὺν ἡμῖν σταυρωθείς, οὐκ
ἂν ὁ ἢλιος τὰς ἀκτῖνας ἐναπέκρυψεν, οὐδὲ ἡ γῆ σειομένη ἐκυμαίνετο.
᾿Αλλ᾿ ὁ πάντων ἀνεχόμενος, μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ
Σου.
᾿Εν μέσῳ δύο λῃστῶν, ζυγὸς δικαιοσύνης εὑρέθη ὁ Σταυρός Σου·
τοῦ μὲν καταγομένου εἰς ᾅδην, τῷ βάρει τῆς βλασφημίας· τοῦ δὲ
κουφιζομένου πταισμάτων, πρὸς γνῶσιν θεολογίας· Χριστὲ ὁ Θεὸς
δόξα Σοι.
(Παρακλητική. ῏Ηχος πλ. δʹ. Τετάρτη πρωῒ εἰς τὸν ῎Ορθρον. Καθίσματα)
* * *
– 1 –
῾Ο πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐσώθη διὰ τοῦ σωτηρίου Πάθους
Μνήμη
τοῦ Εὐγνώμονος Ληστοῦ*
12η ᾿Οκτωβρίου1
Στίχοι εἰς τὸν Εὐγνώμονα Λῃστὴν
Κεκλεισμένας ἤνοιξε τὰς πύλας,
Βαλὼν ὁ Λῃστὴς κλεῖδα τὸ μνήσθητί μου.
(Μεγάλη Παρασκευή. Συναξάριον)
ΟΤΑΝ τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ ἐσταυρώθη ὁ
Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστὸς στὸν Γολγοθᾶ,
ἐσταυρώθησαν μαζί Του δύο λησταί, ὥστε νὰ
πληρωθῆ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ ῾Αγίου Προφήτου
῾Ησαΐου, ὅτι ὁ Μεσσίας «ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλο-
γίσθη» (῾Ησ. νγʹ 12).
Τοὺς δύο αὐτοὺς ληστὰς ἐσταύρωσαν ἐκ
δεξιῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Κυρίου. ᾿Ενῶ ἦσαν
ἀκόμη ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, ὁ ἕνας ἐκ τῶν λη-
στῶν, τοῦ ὁποίου τὴν καρδιὰ εἶχαν ἐκτραχύνει
οἱ ἁμαρτίες, ἐλοιδόρησε τὸν Κύριό μας, λέγον-
τας: «Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ
ἡμᾶς!». ῾Ο ἄλλος ὅμως Ληστὴς ἦλθε σὲ μετά-
νοια, ἔνοιωσε συμπόνια, βλέποντας τὸν Δίκαιο
καταδικασμένο καὶ ἐπετίμησε τὸν συσταυρωμένο
– 2 –
του αὐστηρά: «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν,
ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; καὶ ἡμεῖς μὲν
δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμ-
βάνομεν· οὗτος δέ, οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε».
Καὶ ἀφοῦ ἐστράφη πρὸς τὸν Χριστό,
ἀνεφώνησε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν
ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου!». Τότε, ὁ Κύριός
μας ἐστράφηκε πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπε:
«᾿Αμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ
ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ. κγʹ 39-43).
῾Ο Εὐγνώμων Ληστὴς ἦταν λοιπὸν ὁ
πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος βρῆκε σωτη-
ρία καὶ λύτρωσι διὰ τοῦ σωτηρίου Πάθους
τοῦ Κυρίου μας.
Δὲν ἐχρειάσθησαν εἰς αὐτὸν χρόνια ἀσκήσεως, δάκρυα καὶ προσ-
ευχές· μόνον ἡ εἰλικρινής του μετάνοια καὶ ἡ ὁμολογία τῆς θεότητος
τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν στιγμὴ τῆς ῎Ακρας Ταπεινώσεώς Του, ἦταν
ἀρκετὴ γιὰ νὰ παράσχη σὲ αὐτὸν τὴν ἀπόλαυσι τῶν αἰωνίων
ἀγαθῶν.
* * *
Μικρὰν φωνὴν ἀφῆκεν ὁ Λῃστὴς ἐν τῷ σταυρῷ, μεγάλην πίστιν
εὗρε, μιᾷ ῥοπῇ ἐσώθη καὶ πρῶτος Παραδείσου, πύλας ἀνοίξας
εἰσῆλθεν· ὁ αὐτοῦ τὴν μετάνοιαν προσδεξάμενος, Κύριε, δόξα Σοι.
(᾿Ακολουθία τῶν ῾Αγίων Παθῶν. ᾿Αντίφωνον ιδʹ. Τροπάριον βʹ)
Βλέπων ὁ Λῃστὴς τὸν ᾿Αρχηγὸν τῆς ζωῆς, ἐπὶ Σταυροῦ κρεμάμενον
ἔλεγεν· Εἰ μὴ Θεὸς ὑπῆρχε σαρκωθείς, ὁ σὺν ἡμῖν σταυρωθείς, οὐκ
ἂν ὁ ἢλιος τὰς ἀκτῖνας ἐναπέκρυψεν, οὐδὲ ἡ γῆ σειομένη ἐκυμαίνετο.
᾿Αλλ᾿ ὁ πάντων ἀνεχόμενος, μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ
Σου.
᾿Εν μέσῳ δύο λῃστῶν, ζυγὸς δικαιοσύνης εὑρέθη ὁ Σταυρός Σου·
τοῦ μὲν καταγομένου εἰς ᾅδην, τῷ βάρει τῆς βλασφημίας· τοῦ δὲ
κουφιζομένου πταισμάτων, πρὸς γνῶσιν θεολογίας· Χριστὲ ὁ Θεὸς
δόξα Σοι.
(Παρακλητική. ῏Ηχος πλ. δʹ. Τετάρτη πρωῒ εἰς τὸν ῎Ορθρον. Καθίσματα)